hadi söyle bana çocuk
şimdi nerde, kiminle olmak isterdin
kim bir gülümseme katardı
o meleklerden kalma yüzüne
kim savururdu saçlarını
deli rüzgarlara kapıp koyuvermiş gibi
Solgun sarı lambası kendini bile aydınlatmayan
bir İngiliz otelinden yazıyorum sana...
Ruhum küçücük avuçlarına bile sığabilecek kadar daraldı.
Nefes alıp vermek bile nadiren geliyor aklıma.
Sanırım yavaş yavaş ölüyorum.
İlkin ayaklarımdan başladı morarmalarım.
Şimdi kilometrelece senden uzaktayım. Farkettim de mesafelerin hiçte önemi yokmuş. Yanıbaşındayken bile öyle uzakmışız ki birbirimize, bir adım ötende gurbeti yasiyormusumda farkında değilmişim. Gözleri birbirine hiç degmeyen iki yabancı. Sahi uzattığımda elimi dokunduğum senin ellerin mi. Ya sustugumda işittiklerin benim sözlerim mi. Nebileyim sevgili, insan en çok kendine, içine döndüğünde anlıyor olanları. Kendini tanımadan insan, başkasında kendini bulmaya çalışıyor. Aradiginin ne olduğunu bilmeden. Öyle ya adin neydi Zeze mi? Bende bütün sevilesi kadınların adı budur. Çünkü hepsinde bulmaya çalıştığım kendimdir? Ne aradigimi bilmeden... Ben ismini hatirlamaya çalışırken, yada sana yeni isimler yakıştırırken veda edeyim. Sağlıcakla kal adını bilmediğim sevgili....
Denize kıyısı olmalı insanın. Ayaklarına dalgalar vururken, saçlarında martılar gezinmeli. Belki de en çok bu yüzden düştüm sana. Denize ulaşan kıyımdın sen, Nefes alıp verdiğim med-cezirler boyu. Ya mavi, sende yüklenir tüm zerafetini, renkler bir bir anlamini yitirir. Sahi adını bulamamıştım senin, bu defa mavi olsun ne dersin. Yarın bakarsın başka...
Sağlıcakla kal, adına mavi dediğim, derinliklerinde kaybolmak için can attığım sevgili....
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!