Özgür Çelik Şiirleri - Şair Özgür Çelik

hayat hiçte mavi degil aslında
hemde hiç
hep bir köşede pusuda
ne vakit bi dalgın anını yakalasa,
alıp savuruyo insanı
hemde hiç bilmediğin,

yokluğun;
içimde bir karadul.
her gece seviştiğim.
beni yiyip bitiren,
etimle beslenen.

ne vakit sen çıkıp bana gelsen
ben kendimden çıkıp gidiyorum...

ben seni kazanabilmek için
tüm kaybetmeleri göze almıştım...

bir varsın,
bir yok
masal gibi

bi görünüyorsun
perdenin ardından

isimsiz korkular var içimde
hep sana dair
hep ölüme

ben ölümü seviyorum
seni unutturuyor diye

ve ölüm gelir,
sessiz, usulca
koparır ne varsa
adadığım yarına

ve ölüm gelir

ilkin gözlerinden kovuldum
kaçaklığımın,
sürgünlüğümün
bu dar vakitlerinde,
gözlerindi bana yataklık eden
suç ortağımdın artık benim.

Solgun sarı lambası kendini bile aydınlatmayan
bir İngiliz otelinden yazıyorum sana...
‌Ruhum küçücük avuçlarına bile sığabilecek kadar daraldı.
Nefes alıp vermek bile nadiren geliyor aklıma.
Sanırım yavaş yavaş ölüyorum.
İlkin ayaklarımdan başladı morarmalarım.

kış erken indi bu sene
sobayı daha dün kurdum
oduncu da hiç hesapta yoktu.
sana söylemeye utanıyorum,
ama ne yapayım
birlikte aldığımız kitapları yakıyorum...