Bir adam, namuslu!
Evde on çocuk, iki eş
Biri nikahlı, biri beleş
Bir adam, namuslu!
Eşleri memnunmuş hayatından
kalemimden kovduğum kelimeler
başka kalemlere düşmüş
yazılıvermişler mısralara
yazan eller popüler olmuş
pop şair olmuşlar
ve ben hariç
Ah benim çarpık bacaklım
Konuşma özürlüm
Şişmanım...
Ne kadar güzelsin
Ne çok severim seni
Canımın içi
Sürmene, ahh Baştımar
Demli ergenliğimin başkenti
Aysel kokardı çay bahçelerin...
Sen beni ne çok mutlu ettin
Aşkı ilk sende tanıdım
sensizliği sevmiyorum
sana özlemin başladığı saniyeleri
burnumda tüttüğün dakikaları
geçmek bilmeyen saatleri
kalabalıklar içindeki yalnızlığı
yokluğunu sevmiyorum...
Kırık bir kalp bu gördüğün
Eski bir bina gibi;
Kapısı yıkık, lambası sönük.
Sahibi terketmiş kaderine
Vefasız bir dost gibi
Kimbilir ne aşklar yaşandı,
Param cebimde yok
Arabam kapıda değil
Sevgilim beni terk etmiş
İşimi kaybetmişim
Kızmışım, sinirlenmişim
Bitmişim, tükenmişim
Yalnız geçen bu gecede mutluluğu aradım
Karanlık odamın penceresinden bakarken
Yağmurun ıslattığı kaldırımlara yansıyan
Sokak lambalarının aydınlığını gördüm
Yalnız olmadığımı anladım
Sanki bütün ışıklar üzerimde toplanmıştı
Oy Trabzon
Anam, babam, kardeşlerim
Arkadaşlarım...
Çocukluğumun Bahçeciği
Faroz`un balık tekneleri
Boztepe`nin manzarası
Uzayıp giden yollara sordum seni
Duygularımda aradım
Bir an için buldum sandım
Hayalin geldi gözlerimin önüne
Belli belirsiz bir resim gibi
Ama yine kaybettim seni
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!