Osman Utkan Şiirleri - Şair Osman Utkan

Gün gelir terk eder can kafesimi
Arkada bırakıp tüm nüfusumu
Derinden çekerken son nefesimi
Soluncaya kadar beklerim seni

Ömür çabuk geçer biter zamanı

Senden önce doğru dürüst gülmedim
Dünyada sevinci sen verdin bana
Şaşırdım yolumu yol iz bilmedim
Şimdiki bilinci sen verdin bana

Zamanla zenginlik elimden gitti

Taşırken sevdamı ayrıldık birden
Seni çekmek için halatım yoktur
Ulaşmak istedim çıkıp bu yerden
Binip de gelmeye bir atım yoktur

Kelimeler durdu cümle yetmedi

Sözcükler karıştı dilim dolaştı
Ruhumun sızısı dışarı taştı
Şu benim feryadım arşa ulaştı
Çığlık çığlığayım sükutum yoktur

Severek bir kere işledim cürüm

Yüce Sevgili

Yüce Sevgili…
Seni düşlerken Utanç kapladı ruhumu
Ey Nebi…Senin huzurunda utanıyorum
Benliğim Ürkek bir kuş misali

daha küçücükken kocaman rüyalar görebilmektir
rüyası olmayanlara, gözü görmeyenlere, kalbi hissetmeyenlere inat
rüyada olduğu gibi, yıldızlara güneş olmak ve
güneş gibi sevgiyle aydınlatmaktır herkesi
büyük bir Sabır, geçen uzunca bir zamandan sonra
rüyaların gerçeğe evrilmesidir Yusuf olmak

Onsuz olan eve uğrasam birgün
Yüreğini bana kim açar söyle
Aşığın arkandan ne kadar üzgün
Öksüzlerden başka kim naçar söyle

Geceler uykusuz bekler nöbeti

Sevgiyle bizlere bakan perisin
Koruruz gözümüz sensin sultanım
Bütün filmlerinde bizden birisin
Kalbimiz, özümüz sensin sultanım

Beyaz perdenin en güzel gülüsün

Beni bir başıma bırakıp gittin
Arkanda dağılan yuvalar kaldı
Ne kadar uğraşsam olamam metin
Gözleri yaşarmış dualar kaldı

Nicedir uykusuz gözlerim yorgun

Arkandan ne kadar ağlasam bile
Yolcu yolundadır git güle güle
Dövünmek çırpınmak her şey nafile
Çantan elindedir git güle güle

Sana olan sevgim kalbimde derin