Osman Utkan Şiirleri - Şair Osman Utkan

Aşk ateşin yakamadım
Huzuruna çıkamadım
Gözlerine bakamadım
Pişman oldum ey sevgili

Karşısında duramadım

Senden önce doğru dürüst gülmedim
Dünyada sevinci sen verdin bana
Şaşırdım yolumu yol iz bilmedim
Şimdiki bilinci sen verdin bana

Zamanla zenginlik elimden gitti

Huzurda eğilip rahmet bekledim
Utançla doğruldum sürgünüm şimdi
Günahıma bir de hasret ekledim
Yükümden yoruldum sürgünüm şimdi

Cemalinden uzak halim virandır

Gün gelir terk eder can kafesimi
Arkada bırakıp tüm nüfusumu
Derinden çekerken son nefesimi
Soluncaya kadar beklerim seni

Ömür çabuk geçer biter zamanı

Ayrıldım seninle dinmez feryadım
Şu fani dünyada tek acım oldun
Kapından içeri atınca adım
Kurtuluş reçetem ilacım oldun

Adını anarım her bir saniye

Kurtuluş sebebi dini getirdin
Dinimiz İslam’ın sahibi nerdesin
Sadece isminle kavga bitirdin
Mübarek selamın sahibi nerdesin

Sen sevmiştin en çok, kutsal mabedi

Çiğnedim ahtımı
Kara kalemle
kara bahtımı
ben karaladım
kara deftere
yıktım tahtımı

Korkusuzca gittim tüm tabulara
Tekrarlanıp duran ezberi geçtim
Uçurum içinde ateşten ara
Yanından geçerken az beri geçtim

Büyük sahra derler geçtiğim çöle

İlk sen aydınlattın beni
sen doğdun her şafaktan önce
sabahlar güneş gözlerinle başladı
sen yırttın karanlığın perdesini
aydınlık yüzünden
ışıl ışıl gözünden

Kara kıştan sonra karlar erir de
Yüreklere akan nehir güzeldir
Kuru dallar bin bir çiçek verir de
Aşk ile birlikte bahar güzeldir

Gece sokaklarda eserken yeller