Osman Utkan Şiirleri - Şair Osman Utkan

zorlanınca küçük yol yürümekle
anneler sırtlanır evlat yükünü
dünyayı kaldırır bin bir emekle
fark etmez ki ona neyse yekunu

gecede kayarak dişini kırdı

Dipsiz kuyularda kaldım öylece
Sonsuz deryalara daldım öylece
Sevgi bahçesinin güzel gülüydüm
Sensizlik ne zormuş soldum öyleceİ

İlahi kaderdir bizar olunmaz

O yeşil gözlerden o kara kaştan
Her baktığın sıra yürek yakıştan
Sevgi ile dolu ahu bakıştan
Mahrum etme nolur bırakma beni

Mutluyum seninle geçen her ana

Yerin ve göklerin sensin sahibi
Gariptir, anamı gözet Allah’ım
Yol bilmez, dil bilmez yabancı gibi
Ona ellerini uzat Allah’ım

Ölünce insanlar ukba sakini

Anne baba geçerekten
Eşten dosttan kaçaraktan
Yüreğimi açaraktan
Kollarına geldim senin

Sevdan için çoşaraktan

Gönül bahçemde büyüdü çiçek
Solmadan kalbimden alsan diyorum
Sensizlik çekilmez, bildiğim gerçek
Yanımdan gitmesen kalsan diyorum

Hayat kaynağıdır ay gibi yüzün

Aylardır selamın varamaz bana
Kendinden habersiz azâp edersin
Yakınında olmak yaramaz bana
İlla ki emrinde azap edersin

Şems gibi dünyaya ışık saçarsın

Ölüm keskin bıçak gibi
Kesiverdi lezzetleri
Korkuyla ürpertir kalbi
Meleğin soğuk nefesi

Her giden gün biraz daha

Aşk ateşin yakamadım
Huzuruna çıkamadım
Gözlerine bakamadım
Pişman oldum ey sevgili

Karşısında duramadım

Benden içerisin benden ziyade
Bana benden bile berisi sensin
Emir bekleyerek sana amade
Kul köle olduğum birisi sensin

Şu divane gönlüm sensiz düşünmez