Osman Balkıs Şiirleri - Şair Osman Balkıs

Yeter artık,
Ey şairler...!
Tünemiş kuru dallarına apartmanların,
Şehrin şiirini mütefekkir
Karanlık kuşlar.
Harabelerin hüznünden

Saçlarım çalı çırpı
Sakallarım bir vaha çöl yüzümde
Orada ne kuşlar
Ne uzun bacaklı ceylanlar gezinir
Yalnızlık
Hüznün karanlığı çökünce

Hangi gül yaprağına dokunsam minesinde benlik
Benlik benlik içinde,hayat gülistan,ömür mü şenlik?
Kır zincirlerini ey ruhum,uç maviliklere
Yeryüzü azap kibir,mavera dingin, gök esenlik

18.12.2006 /İstanbul

Nevruz geldi.
Geldi çaktı ebr-i nevbahar.
Her yerde şenlik,burda hüzün var.

Uzadı,uzadı sonsuzluk özlemim,
Buğulu gözlerimde silindi yollar.

Aşk bir ayrıntı mıdır sadece
Renk okyanusunda bir desen hayatın.
Yıldızlarla şerh olunan gece
Bir derin nefes,açılım gök kafesinin.
Ölgün suları gönlün, titreşip vecde erince
Hayat aşkta bir ayrıntı,bir dipnot

Gün tavasında kavrulan ruhum ve şehir,
Kızıl yastıklarına yaslanarak akşamların,
Fırtına sonrası dinginliği yaprakların.
Derin bir iç çekiş..

Kara çarşafına bürünmüş mah yüzlü ay,

İçimdeki deniz kabarıyor
Martı çığlıklarıyla çınlıyor başım.
Uğultulu bir ses kilise kubbesinde
Fırtınalar koparıyor,fırtınalar
Özgürlük hasretim.

Kelepçeleyip ikimizin ellerini birbirine,
Salsınlar aşkın özgürlük okyanusuna.
Gözlerin yosunumsu ilkbaharlar
Gözlerin önümde bin bir çarkıfelek
Ve ellerinde binlerce çiçek
Dağlardan,dağlılardan kalma son gülümseme,

Korkunç bir yağmur yağıyor dışarıda
Yaprakların son çırpınışım bahardan kalan.
Ürkünç biçimde yalnızım şimdi.
Yalnızım Fındıklı'da,senden uzakta.

Herkes sarılmak için bir şey arıyor

İnsan yabana aşık olur
Ehlini sever belki
Belki orada cennet vardır
Ki bakirdir yaban
Altlarından ırmaklar akan
Berrak gök yüzleri