Yaşayan şairler sorunu: keşke ölse miydik demeli; kendi kişiliğimizi hep ön plana çıkaran çatışmaları yarattığımız için ve hatta paylaşıma engel olduğu için. İşte yaşayanın kişiliğini başkalarından önce kanıtlama; yani kendi kendini takdir etme yetkisi; yani yaşayanın ölesice egosundan söz ediyoruz. Çoğu kez, aynı sitede, aynı sayfada iki dakika birlikte kalamayan, başkasının şiirine tahammül edemeyen, kendi tarzını oluştururken diğerlerininkinin, okurlarca beğenilmeyeceğini uman, sayısız egodan.
Oysa erdem, bunun tam tersiydi; toplum için birşey paylaşanın, kendini onlara adadığını gösteren kültür emisyonu; kişiliğin öznel devinimlerini nasıl benimseyebilirdi? Kaldı ki bunların çoğu, kısa sürelerde silinip giden kendini yineleyen döngüsel / kısır kişiliklerdir. Sabırsız türlerin geride bıraktıklarına sanat demek nasıl mümkün olabilirdi? Güncelliği düşen ajanda gibi antolojilerde yer almaktan öteye gidemeyenlerle dolu manşet siteleri, yapay dostluklarla kurgulanmış sırça köşklerde yaşayan söz kâtilleri ile dolu ortamlardan kanıksayan okurları saymayalım bile.
En kötüsü de, böylesi manzumları okumak zorunda kalan, yorumlaşma ve editöriyal görevlileridir ki; bunlar genelde maktûl konumundadırlar. Ama şanslıları yedi canlıdır; her yeni günde bir ölürler, sabah yeni bir heyecanla pir doğarlar; yeni bir kültür paylaşımı, kendini yenilemiş başka bir adam umarlar parlayan sayfalarda; ama manzumun başından sonuna dek aldıkları kasatura darbeleri ile bitkin düşerler.. Ancak onların enerjisi bir türlü tükenmek bilmez; her devinimlerinde, gelenekselliğin, kültürle bilinçlenmenin besleyici kanını taşırlar damarlarında; folklorun tüm figürlerini barındırırlar zamanla, deneyimlenirler; sözcüklerle dans ederler sonunda…
Bi/don
............................................
Urbadır adama, ehl-i bey dedirten
Şehzâdeye de yeğdir, Dilrubâ Sultan
Arla hâyâ ören, iğdir icâbında
acem gözlü yâr,
sürmesini çekmiş
-öylesi bir yar işte.
süzmesinde nesi var?
-yürek titreyesi hoş bakışı var.
Radyoda hüzünlü bir melodi var yine,
Bir kez daha beni alıp zavallı dünyamdan,
-bilmem nerelere götürüyor,
Ezgi dünyasına dalmış ya bu gönül,
Ne melânkoli, bak!
-düşünde sevdâlar kur'uyor.
haydi kalk, gidelim! bahar bekliyor!
cemre düştü düşecek gül yüzüne
kardelen kaçak güreşiyor, güneş azimkâr
dereyi sıvamış balçığa, sel vuruyor
çeneği soymuş çiçeğe, uğur böceği uçak
davul da ne güzel çalıyor bak; inadına
İnsanları izlerken, sıradan birilerini,
Unutmuşken geçmişi ve yaşamışlığımı,
Seni, her dalgalı saçta ve hilâl kaşta,
Seni, her alımlı karaltıda,
Seni, her siyah kâhkül ve kara gözde,
Hem ürpererek, neden korkarak bilmem,
Şiirlere bak; ne kadar masum!
Namusa dokunmaz hiçbiri, ârdan pak
Günah yazılmaz okunsa bile, ateşten muaf
Köşeleri yanık, mahsun yârdan;
-yürek elçileri!
ner'den geldi aklıma; bilmem;
bir gece, bir aşk eseri, bir kıssa;
-kapıkulu biçâreden.
filmlere benzer onca kare;
-yavaş çekim esiri; kandili, hâre
Belki bir oyun, belki de beyaz bir yalan,
Bağı kopmuş ise bir cananın,
-sevsen ne yazar.
Düşsen çöl yollarına,
resmini öperken dudağın kurur,
Neden güzellerle sarılı dünyam?
Ya renk vermek içindir doğama
Ya da gömmek için beni kara toprağa üryan.
Komşuda pazarcı güzeli çığırır,
Yolda esmerin güzeli cilveli,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!