Ömer Temel Şiirleri - Şair Ömer Temel

Ben ademim bir damladan çoğaldım,
Irmak oldum,nehir oldum sel oldum.
Bir ölüydüm sol yanımdan sağ aldım,
Nefes oldum nefis oldum yel oldum.

Doğdum diye gece gündüz ağladım,

Ben bizim oraların çocuğuyam,
Kışı buz boran yazı toz duman,
Hani şu hırçın yaylaları olan,
Hani dağlarında ağaç mağaç olmayan,
Duman çöktümü başına sekiz on ay kalkmayan.

Adını
Karlara yazmak istiyorum
Senin,
İçerimde ki kırık kalemimi bileyen,
Şair kişiliğinle.

hala dikenlenir etlerimiz
kolları taşlarla kırılan
filistinli adamın feryatlarından
ne fark eder coğrafyası
her yerde savunmasız
yakaran gözler medet umar

Dünya artık,
Kocaman bir el bombası,
Pim’i ise bir ülkenin elinde,
Yüreği ağzında,
Bekliyoruz,
Ne gün çekecek diye…

Her gelen gün, geçen günün kopyası,
Alışamadım, bu siyah beyaz hayata.
Hergün aynı yarenlik; biri para, biri benlik kavgası,
Alışamadım, bu sıradan adama.
Git ve gel kilometrelerce boşu boşuna,
Alışamadım,hiç birşey üretmeyen iş hayatına.

Şu koca dünyada beni anlayan,
Biri yok mu sol yanımı vereyim.
Gönül yarasına derman arayan,
Biri yok mu sol yanımı vereyim.

Kalbine ihanet kiri değmemiş,

Güllerin hepsi yandı çalıya ötüyorsun,
Gözün görmüyor belki his demi etmiyorsun.
Sabahın seherinde bir garip yalnızlık var,
Ezanı duymadın mı Hayyalelde felah var.
Ümidini yutmuşsun içindemi bakmazsın,
İfrazınla atmazsan felahda son duraksın.

Halk adına güreş tutar,
Bizim sahte pehlivanlar.
Çıkarına takla atar,
Bizim sahte pehlivanlar.

Hele bir nutuk çeksinler,

Git ve gel de, bitmeyen sefer,
Doğum ve ölümdür, bildiğim.
Ve seçilmiş, yalnız bir nefer,
Bi çare ki, işte o benim.

Ne yolu belli nede yolağı,