Neyzen Tevfik Şiirleri - Şair Neyzen Tevfik

Deli gönül, kara deniz dinlemez,
Adam olur, balık olur, kuş olur.

Yerde, gökte, suda arar rızkını,
Serserinin dağarcığı boş olur.

Gönlümün zâviyesinden dedi bir pîr-i mugan,
Gözünü yum, sağır ol, yut dilini, kes sesini!
Bilenin ağzına önce sıçıyor kahpe felek,
Sonra sille ile patlatıyor ensesini.

Fazl-ı Yezdan, kâinat olmuş, görünmüştür bana,
Cavidânî mümkinât olmuş, görünmüştür bana,
“Sü vi du” âb-ı hayat olmuş, görünmüştür bana
Hatt-ı menşur, iltifat olmuş, görünmüştür bana
Her sada bir assalât olmuş, görünmüştür bana.

Değil mi ya bu sütun-ı cehil dinin direği?
Oyuklarındaki baykuş fecia köstebeği,

Verir başında da emvât-ı muzlime telkin,
Mezar-i kahr u elemden haraç alır bu lâin.

Ey bana kendini büyük tanıtan,
Hâlime bak da varlığından utan!
Sen kerîm ü ganiyy u mutlaktın,
Sâhib-ül-cûd-ü zül keremdi adın.
Hani nerde o şanlı saltanatın?
Benden olsun sıkılmıyor suratın!

Sen ey muhit-i mülevves sen ey hadid-i fesad,
Sen ey nifak u şikakıyle melanet-abâd.

Sen ey yegâne belası maarifin, hünerin,
Adüw-i fahrîsi sensin efâzıl-ı beşerin!

Tüylerim ürperiyor duydukça
Musiki namına zillet şu sazı.
Yurdumuzdan azametle yayılır.
Cehlin âfâk-ı cihana avazı!
Okuyuşta daha hâlâ tecvid,
Ağzına... madrabazı!

Efendiler, bakınız şu elimdeki kavalın
Serâir-i nefehâtında ince, orta, kalın.

Sadaları bulabilmem, hemen otuz sene ki,
Olur, sebatıma sanatta şahidim belki.

Gezindim sâz-ı hicranımla bin bir perde üstünde
Şu aheng-i hayatın darbını taksime yeltendim.
Karar ettim adem-âbâd-ı gamda fasl-ı hîçîde,
Şunu derk eyledim ancak ki bârım kendime kendim!

Toptaşı Tımarhanesi

Âraz mı, Bâb-ı Â lî mi, sıfat mı yâ Rasûlallah?
Hükümet mi, esas-ı meskenet mi yâ Rasûlallah?
Belanın ismi yoksa ma’delet mi yâ Rasûlallah?
Devâir hep mezar-ı marifet mi yâ Rasûlallah?

Diyar-ı eşkiya mı, memleket mi yâ Rasûlallah?