Neyzen Tevfik Şiirleri - Şair Neyzen Tevfik

Yaş elli beş, boy uzunca imiş biraz kanbur,
Demek ayıp değil amma edepte hayli kusur.

Bir inhina ki sevimli şu devr-i pirîde,
Fena-yı mutlak içinde bir ölmeyen zinde.

Ey bana kendini büyük tanıtan.
Hâlime bak da varlığından utan!

Sen kerim ü ganiyy u mutlaktın
Sâhib-ül cüd ü zül keremdi adın.

Öz tenim değil mi bu toprak benim,
Tanrı kitabında her yaprak benim,
Gökten indiğime nişan istersen,
Yıldızı karalı al bayrak benim.

Bir gelincik gibi surun üstüne,

O arkadaşları sormuştu: Nerdeler? Ulunay,
Bunun cevabını Neyzen verir misin?
“Hay hay!
Hâyâ edenleri gurbette, dönmedi yurda,
Utanmayanları döndü ve hepsi de burda! ”

Hâdisatı oku her an, o zaman geçti deme;
Habil’i Kabil’i sağ belle, basiretle geçin.
Asl-ı kanun-ı tabiatta tagayyür yoktur;
Vaka tebdil-i kıyafetle gelir her gün için.

Başı yoktur sonu yoldur şu kitab-ı dehrin,
Ortasından elimizde iki üç yaprak var.
Bir beladır çekeriz küfr ile din gayretine,
Akıl idrak edemez hangi cihette hak var!
Toptaşı Tımarhanesi, 1927

Rûy-ı ikbal-i felek şimdi Celal'e döndü
Yine bin kan akacak daire-i çevrinde.
Geşti-i devlete mademki kaputan oldu,
Çok kürekler çeker evlad-ı vatan, devrinde.

Gitti amma Çırağan, geldi tedâbir-i harik,

Kim demiş kanun alınmıştır ayaklar altına
Böyle bir halin vukuunda hamiyet çiğnenir.
Devleti yolsuz görenler halt eder bir beldede,
Kaldırım olmazsa kanun-ı hükümet çiğnenir.
1911

Şu otuz yıllık ömür terceme-i halimdir,
Şimdi kırkındayım, on yıl arada kaldı nihan.
Ahiretten dönüşümde o ölen Neyzen için
Karşıma çıktı şu suret ile Eşkâl-i zaman
1335

Hicran kucağında tuttuğun sırdaş,
Çağlamış, bulanmış, durulmuş olsun,
Sözüne, sazına güven de yanaş,
Kulağı ezelden burulmuş olsun.

Boş kafa gezdiren seyyahlar gibi