Neyzen Tevfik Şiirleri - Şair Neyzen Tevfik

Bir hazakat-zedeyim midemi tıp tepti benim,
Kırk katır tepse yıkılmazdı şu aciz bedenim.
Kapladı her yanımı sancı, elem, ağrı, bere,
Bir mezar oldu cihan, sanki etibba haşere!
Hastahane sanarak çok yere girdim çıktım,
İbret aldım oralardan ve canımdan bıktım,

Şu yola kırk senedir attım adım,
Daha hâlâ beni ben anlamadım.

Aklımın erdiği bir şey varsa,
Fikrim ebad-ı hayali yarsa

Ufk-ı feyfa-yı tahayyürde zekâ,
Kalbolur hîçiye bir kerre daha.

Hîçi-i hîçîde zerrât-ı esir,
Zat-ı aşka getirirler tekbir.

İtimadım belki kalmıştır diye insanlığa
Günde bin bir kerre şeytan kalbimi yoklar benim
Bizde vicdanî telakkiler bu yolda ölçülür:
Zevk alır görse perişan hâlimi toklar benim.
Cavidanî sözlerim sanma isabet eylemez,
Saplıdır kalb-i hedefte attığım oklar benim.

Farz ediniz üç bin sene evvel ben
Geldim gittim dehre, bir insan idim.
Fakat beş bin sene önce yok iken
0 surete bir sîrette kân idim.

Sîretim ki bir esiri ihtizaz,

Tanrı ölmez, o dilerse görünür bir müddet,
Kaybolunca onu kalbinde bulur her millet.

Biliyormuş kaderin cilvesini evvelce,
Bütün ecrâm-ı sema yasla büründü o gece.

Zat-ı sultan-ı beka, yani meânî hüsrevî,
Saz ve söz ahengin etmiş aşka burhan-ı kavi.
Ben ezel sermestiyim, meydanım arş-ı müstevî,
Aksedince gönlüme şems-i hakikat Pertevî
Meyde Bektaşî göründüm neyde oldum Mevlevî.

Yaş elli beş, boy uzunca imiş biraz kanbur,
Demek ayıp değil amma edepte hayli kusur.

Bir inhina ki sevimli şu devr-i pirîde,
Fena-yı mutlak içinde bir ölmeyen zinde.

Ey bana kendini büyük tanıtan.
Hâlime bak da varlığından utan!

Sen kerim ü ganiyy u mutlaktın
Sâhib-ül cüd ü zül keremdi adın.

Öz tenim değil mi bu toprak benim,
Tanrı kitabında her yaprak benim,
Gökten indiğime nişan istersen,
Yıldızı karalı al bayrak benim.

Bir gelincik gibi surun üstüne,