Nevzat Dağlı Şiirleri - Şair Nevzat Dağlı

Vedat Dalokaylardan devraldı Ankara’yı,
Devrimci uzmanlarla buluştu Ali Dinçer.
Halka yuva kurandı, düşünmedi sarayı,
Halkçı belediyeye alıştı Ali Dinçer.

Batıkent’in, Metronun temelini atandı,

Ankaralı Turgut halkın ozanı,
Makaraya sardı bozuk düzeni.
Gönül kırmamaya özen gösterdi
Tatlı dille eleştirdi ezeni.

Mala mülke değer vermeden gitti,

Mustafa Kemal’le yar oldun bize,
Atatürk doludur özüm Ankara.
Ulu Önder ile başladım söze,
Işık yansıtmalı sözüm Ankara.

Kurtuluş Savaşı karargâhısın,

Yalnızca doğurup doyuran değil,
Çocuğa sevgiyi verendir anne.
Yavruyu kız erkek ayıran değil,
Evlatları eşit görendir anne.

Annedir geceler uykusuz kalan,

Annelerin gününü kutlamak sevgi ister,
Kadınları ağlatan anneleri düşünsün.
Anne olsun olmasın kadına saygı göster,
Onu güce bağlatan anneleri düşünsün.

Kadın özgürlük dese elleri kaldıranlar,

Arabaşı içmeyen Karamanlı olur mu?
Siniyi, tası görüp şaşıran mahcup olur.
Her kaşığı sallayan adabını bilir mi?
Hamurunu çorbaya düşüren mahcup olur.

Hamuru kıvamında tutturmak marifettir.

‘Arapça değil mi uydur deyiver’,
‘Kimseler anlamaz’ derdi eskiler.
Bilim insanıysan dersi iyi ver,
Türkçeyi eziyor yapay küsküler.

Ne Arapça kutsal, ne Arap kutsal,

Görmesem de severim
Canımdadır arkadaş.
Bilmese de överim,
Şanımdadır arkadaş.

Ne dernekte, fırkamda,

Çocukluk arkadaşı akıldan kolay çıkmaz,
Anı defteri falan tutmaya gerek yoktur.
Okul arkadaşını unutsan olay çıkmaz,
Fikirler ayrı ise itmeye gerek yoktur.

Gençlik arkadaşlığı hiç hafife alınmaz,

Parti beğenmiyor seçmenin hası,
Demokrasi dersen basmaz kafası.
Karar vermek olmuş en büyük yası;
Bahane ararken yutuyor hapı,
Armudun sapı var, üzümün çöpü.