Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Bülbülü nerede bu gülşenin?
Mesken tutmuş ömrü kof kargalar.
Kaldıranı yok mu bu düşenin?
Çıkar bölüşmede hep kavgalar.

Kutlu bir nağmeye kalpler muhtaç.

Gelin kardeşler ilim öğrenelim ilim!
Aydınlığa çıkarır insanları ilim.

Cennet konaklarına ulaştıran bir yol.
Güçlü kılar, onunla bükülmez hiçbir kol.

Rüzgarın fısıltısı,
Ben gizem avcısı.
Kapı aralığından giren ıslık,
Tıp tıp damlayan musluk
Hasret sancısı.

Yağarken getirir bin bir macerayı lapa lapa.
Karla kaplanır da her yer, bembeyaz olur serapa.
Yol iz kapanır; kar etmez kazma, kürek ve çapa.
Ne güzeldir geçit vermez yollar açmak kar yağarken!

Bembeyaz kar örtüsü bir yorgandır cömert toprağa.

Dertler çığlık attığı zaman hislere:
Umutların ahları ayyuka çıkar.
Gönül ipsiz kuyuda mahkum sislere.
Hayat yorgun, âlemin derdi hep çıkar.

Ters esmekte bu rüzgar! Baş, bağır açık.

Dünyayı fitne yangınları sarınca,
Olun dostlar su taşıyan bir karınca!
Defterde leke, bir zerre miktarınca;
Gelir mahşere, biz huzura varınca.

İnsana akar durur, zamanın kiri.

Sevenleri ayırmak günah.
Ayıranlara yeter bu ah.
Bozulsun bütün tuzak, tezgah.
Ayrılık fena, gülsün yüzler.

Aşk için ölmesini bilmek

Zulmete kulmuş dünya, çağlar kandilsiz.
Çocuklar dolmuş gamla, ağlar mendilsiz.
Edepten solmuş mana, sözler kelamsız.
Menfaat yolmuş cana, özler selamsız.

Tebessüm yüzde buruk, kahırda büzgü.

Düştü varlığın vicdanına
Öteden bir ses.
Kulaklara kurşun dökülmüş:
Bu sese sağır.
Dilsizi oynuyor sefiller:
Duyarsız herkes.

Ben
Biz'in içinde
Biz benim içimde
Yalnız tek bir biçimde
Ben bir sevda eri