Necdet Evliyagil Şiirleri - Şair Necdet ...

Sen
Bulutu ağlatma,
Bulut ol ağlan..

Sen
Rüzgârı kovalatma,

İstanbul’u yitirdik
Ankara yollarında.
Ses gibi,
Rüzgâr gibi,
Su gibi..
Sabahın ilk aydınlığında

Sonbaharların
En sihirli,
En esintili,
En doyumsuz sabahlarındayız;
Üstelik bir de İstanbul’da
Cennet Boğaz’dayız..

Renkler,
Çözülseler birer birer..
Mavi
Gök yüzünde;
Siyah
Kederlerin elinde;

Ruh yaralandı,
Kilitlendi hayal kapısı,
Terk etti aşk ümitleri;
Fakat, kalb gene durmadı..

Görünmeyen sonsuzlukta

Karanlık
Bulutlar sarmış etrafımızı,
Gözümüz görmez
Sesimiz duyulmaz olmuş;
Ellerimiz boşlukta kalmış
Seçemiyor, tutamıyor eşyayı.

Yapraklar döküldü,
Çiçekler,
Birer - birer
Dallarda öldü,
Kuşlar da göçtü,
Uzaklara gitti diye üzülme.

Terketsen de tüm aydınlık yolları,
Kilitli kapıların önünde kalsan da;
Kovalamak istediğin özlem dolu anları
Yitirdikçe hatırlasan ve sarılsan da...

Koklayabileceğini mi sanıyorsun?

Işık,
Işığını yitirdi,
Tüm karanlık
Çöktü aydınlıklara;
Yaşantı,
Yaşamını bitirdi,

Sonsuz düşünceler arasında
Kaldık, bütün bir ömür boyu..

Sonsuz yarınların arkasında
Saklandık, her geçen gün boyu..