Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Herkes kendince kırıyor edeb’in egemenliğini
Başka başka yerlere taşınıyor duygular
Algılar güçlerini sürüyorlar arenalara

Kaçınılmaz oluyor boyutlandırmak
İzlenen yolu uçurumları

Kırmızı ışık ve gözlerin.
Duvar kocaman barikat.

Hareketsizim
Fırsatlar-ki bazen-
anıların kesik tümceleri

şiire dolandım
başka bir ses istemiyorum.

***
kimselere benzemeyen bir ölü olmak en az aşk kadar eğlencelidir, dedi iç ses.
inanmak denilen bir zehrin formülü var mıdır yaşamın kimyasında?

bu şiir çekiniyor ikimizden de
dur
ötesinde hiçbir şey gizlenemez düğümlerin
çoktandır sabıkalı o kadehler
*
ya fukara kalırsa düşlerimiz

taş,sancılı
bense kendimi seyrediyorum rüyasında
pastırma yazı kapıda
kayıp yüklükteki yün yorgan
ayakların açıkta
bil istedim odanın soğuduğunu

şimdi izin sana
git ve en erken trenle uzaklığını getir.

....

bir yanardağı yeniden uyandırıyorsun tenime her dokunduğunda...

***

sular nasıl,nereye aktığını bilmezmiş...
sen; nereye,niye akıyorsun durmadan?

Yaşamı nesnelerinden boşaltsak
neyi kalır kendinden gayrı zamanın
Vidayla tutturulmuş değildir ki ovalar
Başka bir biçimde çekip gitmek de var…

Yıldızın öteki yıldızlara toslaması

dense ki birazcık mola
kalınır bir elin parmakları kadar
o melodide

etkisi yontulmuştur son demlerin
deniz kıyıya sema kenara siner

Sıcak günlerin düşünü kuruyorum.

Loş aydınlığı sahile bıraktığım o akşam üstü
Ötelerden sızan ıssızlığın peşine düştüm

Gurubun yalnızlığı tutsak ettiği o akşam üstü