Necat Necdet Demircan Şiirleri - Şair Ne ...

Seninleyken yeryüzünün en hızlı şeyi gibi uçup giden zaman
Seni beklerken gücünü bir kaplumbağadan almış kadar yavaş
Hızlı mı olmalı buluşmadan evvel?
Ve yavaş mı geçmeli eller kenetlendiğinde?

Ya da durmalı mı sarılmaların doruğunda?

Uçmaktan değil, O’nun kollarını açmamış olmasından korkuyorum…

Küçücüğüm
Bir karış havada akıllım
Gökyüzünü şekerlendirenim,
Tatlım, Minik yaramazım, Bızdığım…

İki mutsuzluk bir tam etmez
Bir güneş kafi hepsine
On gezegen bir O'na yetmez
Ya bölersin yüreğini parçalara
Ya da parçaları bütünlersin tama
Ya seversin kainatı boylu boyunca

Yok
Yoksun
Yoksul zamanın gölgesi olsun resimlerin
Tut
Tutsun
Tutarsız konuşsun dilin

Alışmaktan korktuğu için; sevmekten vazgeçer bazı insanlar…

Dusduru maviliklerin içinden
süzülür rüyalara
İşaret parmağıyla susturur
Seni Seviyorum dedirtmez

Günün birinde
Tanıştı
Bir Periyle
Sihirliydi belli ki zaman
Tesadüftü belki de adı
Gülümsedi gözleri

"Bazı insanlar, sadece yalnızlıklarını giderene kadar kalır yanınızda…"

Gece ve Ben ne de çabuk büyüdük
Tıpkı eskimiş,
o hayal meyal, geçmişte kalan çocukluğum gibi
Durmak bilmeyen nehirlerin coşkusu o duygunun adı; Özgürlük...

Bir nefes mi?
Söndüren içindeki yangını
Yakmadıysa bir bakış
Açmadıysa bir gülümseme
Kör kilitli kapını...
Bir dokunuş mu?

Dona çekmiş yüreğin
İçinde yapayalnız kal,
Ayaz;
Varsa pencerelerinin cam buğularına
‘Seni bekliyorum’ yaz…

Sımsıkı sardığımız ve bizden hiç yelken almayacağını sandığımız en müstesna tutkumuz da uçar bir gün,
Haşarı bir rüzgârın kollarına atar kendisini,
Sanır ki; düşerse yakalar onu ak pak bulutlar...

Lacivert; ıssız bir gecede, okyanusun orta yerinde yapayalnız hayatı kulaçlamaktır...