Necat Necdet Demircan Şiirleri - Şair Ne ...

Ne sanıyorsun kendini?
Kurak çöllerin tek nazlı çiçeği
Gün gelecek solacaksın
Yıldızsın kaybolacaksın
Güneşsin elbet batacaksın
Kağıtsın yazılacak, eskiyince yırtılacaksın

Kapatma perdelerini bir çırpıda hışımla
Belli ki seni izler
Göz kırpmaktan yorgun, çaresiz yıldızlar
Ve senin için eser
yönünü şaşırmış çapkın rüzgarlar...

Eskiden;
Minik bir tebessümün
Az da olsa, vardı ederi,
‘Kırk yıl’ kadar değilse de
Bir fincan kahve gibi,
En kötü “bir ömür” sürerdi…

Anlamsızım
Beş para etmem
Sigara dumanı gibi
Adresim yok
Ben, ben değilim
Tarif etsem

Sen ve Ben romantizmi keşfettikten sonra güzelleşti ormanlar... Yoksa; sevmeyi beceremeyen her ağaca odun diyordu tüm insanlar!

Adımlarıma hem “dur” hem de “koş” diyen yârim,
Irak ufukların öteki yüzünde solmuş
Karanfil kokulu hasretimsin
Mevzi sağanak gök gürültülerinin sevabı

Haberi yok seni sevdiğimden
Ateşli tribünlerin
Yok olmasın
Zaten taraftar istemem
Beni tanı
Dolu görünen boş kalabalıkların içinden

Siyah terlen kumaş önlüğüm
Süttozu vitaminli ekmek katkılı
Birinci sınıfım
Çocukluğum
Ukde yok
Yaşanmamışlıklarda

Mutluluk; her seferinde inip bindiğinizbir ‘iskelenin’ değil, «Sevdiklerinizle»
hayata yelken açtığınız «YOLCULUĞUN» adıdır!

Bilirim sevmezler benim memleketimde güleni, bir çırpıda hücreye kapatırlar “insanın” tebessümlerini…

İnşaat bu denli uzundu

Bulutlar ağır ağır yükselir
Tırmanılmaz yamaçlara
Sonra salınır, bakar
Belki küçümseyerek ovalara...

İşte Tebessüm

Ben sevdiklerimden sorumluyum, siz sevilmediklerinizden...

Ruhsal gıda boyasıyla boyuyorum hayatı,
Bundandır,
Kıyasıya yağsa da hüzün yağmurları,
Hiç akmıyor tebessümlerimin makyajı…