Nazlıhan Hasköylü Şiirleri - Şair Nazlıh ...

Bana çocuğum ol dedin
Şımarıp sevindim bir çocuk gibi
Gözlerinin ışığıyla emzirirsin
Üstümden çekmezsin diye ellerini
Yanıltmadın büyüttün özene bezene
Bir has kadın oldum,

istemem, tutmayın ellerimi
gün yüzü göstermeden kıyacaksanız baharıma
gönül verip sevmeyin de beni
saçlarıma dokunmadan yâr olacaksanız koynuma

varsın taçlandırılmasın doğurganlığım

bahçelere kanat çırpma derdindeyken gün ışığı
yelkovansız karlar düştü toprağımıza
bir bir kırıldı içimizde saklı yeşil dallar
yıkıldı başımıza bahar kokulu çimlere kurduğumuz çadırlar
unuttuk vefayı
vazgeçtik tutunmaktan gönül bağına

Benim güzel kızımın çingenedir bir adı
Yumuk yumuk elleri kıvırcıktır saçları

Yalan nedir hiç bilmez annesini hiç üzmez
Yaşla dolar gözleri yine de belli etmez

Sana kanaviçe işli yastık hikâyeleri getiremedim bohçamda
Lavanta çiçekli perdelerle süsleyemedim pencerelerini

Kilim desenli küçücük kutulara dünyanın bütün ışığını yerleştirirken sen
Çarklı kutulara kırmızı rujlu kadınlar kâbusundan notlar koyuyordum ben

içimde yokuşlar tırmanır nasırlı ayaklarım
neresine dokunsam bin ah düşer yüreğimden
bir dağ başında bulurum kendimi birden
ezilmiş çiğdemlerde yüzümü görür
kuru bir yaprak kırılganlığında sesimi duyarım
umudum solar genzime dolar ekşi kokusu

Dedim ki;

Renksiz rüyalar gördüm dün gece;
Rengarenk boncuklarla
Örmek isterken ben saçlarımı
Dişleri dökülmüş kemik taraklar

Ah anam, canım anam
Doğu nun kırk örgülü siyahı, güzel anam;

bilirim kırk örgünün kırkında da
çocuklarının adını taşırsın
hissettirmeden çilesini hayatın.

Bugün senin günün.
sen iste,
seher yeli olup
kekik kokulu yağmurlar
doldurayım avuçlarına
yada renk renk çiçek açıp

hazanın hüznü düşmüş nilüferlerin üstüne
göle kül rengi
küle gecenin sessizliğiİ

yıldızlar yanıyor
yıldızlar sönüyor