Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Bana ayıt olan ne varsa sakla
Zorla demem ki kalmışsa rafta
Bir köşeye bırak görmesin kimse
Hatırası çoksa gösterme dosta

Tozlanmasın bir köşede kapatın

Çaresizlik başlar sevgi ağlarsa
Dik dur karşında sevgi gülerse
Yüreğini ezme yeşil çim etsen
Gül bahçe olsan sana girmezler

Alev alev yanma dik dur karşıda

Gidene dur demem durarsa hatadır
Gülmeyen yüzünün nesine baksam
Hayat zor elbete sevgi yok olmuş
Her şey para değil adam değilsen

Ağzında saklama söyle ne varsa

Ağlayan gözden kalmamış eser
Gülüşün ve çığlığın bu ne muhabet
Bahçede oynayıp evde yatarken
Türlü türlü oyunları şimdi unutun

Geceyi gündüze bağlayan allah

Şaşırdım dünüyaya nasıl dünüyamız
Ağlayan çoğalmış bakar insanlar
Neden ağlıyorlar bilmek çok zordur
Gülmek ibadetir günahkar kimler

Bu dünüyaya yazık bozmuş insanlar

Hatırlayın unutulmaz ki osmanlı
Kan kustu tüketildi yok ki şimdi
Annalar unutmaz anlatmış belki
Birlik berberlik zamanı gelmiş

Uğraşmayın sağla sola bahane

Şarabı içerken sana çok ağladım
Yar yar deyip bağıranlara rasladım
Benimki de farklı değil ki aynıydı
Derdime ilaç tı şarap beni dindirdi
Güzeli sevmenin günah neresinde

Yolda yürür havalı tarımar olmuş saçlar
Görenler bir bakıyor çekemz ki gözleri
Çok seyrek dokumuştur üzerindeki şalı
Tutarsam elinden yürüyemem ki yanında
Kalp dayanmaz bu kıza güzeliği fazlaca

Tane tane yapılmışım yetmezmi
Damlatma terledin iç barı beni
Seni sevmiştim kal sen burada
Umudum bitmiş oldu gidiyorum

Nar güzeldir taneleri çok olur

Mutlu olmak zor değil fazlasını istedeme
Bölseydin tam ortadan gelmezdi ki başına
Az verdin çok alınca kurudu bak gözleri
Mutluluk gülmek demek verdiğini alacak

Aşkı gören oldumu görürsen bana getir