Mustafa Parlak Şiirleri - Şair Mustafa P ...

Takvimde gün On iki idi, aylardan kasım.
Akşam yemeği vaktiydi, son hatırladığım
Kelimeyi şahadet getirip, bağırıp yattığım
O günden Bizlere mahşeri bir sahne kaldı

Genç, yaşlı çoçuk, kimi kız, kimi kızan

Ben çekerim her cefanı böyle bilinsin
Ölürsemde bir bilinmezde, sevdam anılsın
Bırak her acım senin dilinde kalsın
Sen hala seni abartıyorum sanırsın

Bir hazanı yaşıyorum, mevsim eylül

Ellerini kapattı yüzüne
Acılarını dindirir diye
Baktı olmuyor, dinmiyor
Bendini yıktı gözler
Güç yetiremedi, bıraktı çocuk,
Bıraktı kendini, yıkkın selin önüne

Adımı söyle mesala
Nasılda yakışıyor sana
Bir söylerken, bir daha
söylemek tadında
Biri dilden, biride
yürekten mustafa!

Dünya seninle güzel ah be güzel
Beni güzel şeylerden mahrum bırakma
Gözlerim kör, günlerim karanlık olur güzel
Bilemezsin sen sensizliği, ben sensiz olamam güzel.

Güzellik sarsın her yanımı güzel

Karanlığın içinden çekip çıkarsam gözlerini
Kirpiklerinin her biri bir kale gibi önümde duruyor.
Hele kaşların sıradağlar gibi
Amansız aşılmayı bekliyor.
Yüzündeki güzelliğin membağı
Göz bebeklerindeki ışıltı

Geceyi yakaladım; saçlarınla sarmaş dolaş
Karasını düşürmüş, göz bebeklerinde gördüm.
Saçlar dağılmış, kirpikler yorgun, kaşların biraz salaş.
Ah o karaya , o kaşlar, o kirpikler
Bu kadar meftun olduğunu bilmezdim.

O kadar renk varken
Ben neden karalar bağlamışım
Herkes neşe içinde gülerken
Diz kırıp oturup neden ağlamışım

Neydi harbiden beni böyle eden

Bir keskin çizgiyiidi hayat, nasırlı topukların da izi
Tadı hala dudaklarımdan dökülür, hüzzam makamında
Bir rastlantı değildir elbet gelişim bu dünyaya
Çatık kaşlı, uzun boylu, sevgililerin sevgilisi Mustafa adıyla

Bakışlarımı köle etmek istiyor, biliyorum.

Anlamış değilim,
Azrailin bizleri neden her gün öldürdüğünü
Güneşe adını kimin verdiğini
Geceye neden gece dendiğini
Dünyanın her gün durmaksızın döndüğünü
Ve ayın yıldızların neden orada durduğunu