Mustafa Özke Şiirleri - Şair Mustafa Özke

gölgeni görmesem de
biliyorum arkasındasın perdenin
şavkı vuruyor gözlerime
adını kendine ad seçen yıldızın

gece bir yanıp bir sönüyor

Sarmaşık taşın dağında yürürken
Güneşin özlemiyle yanıp tutuşur
Gönlüm mum gibi korda erirken
Karıncası bir damla suyla yetişir

Karanfil martının elinde kururken

gökyüzü gözün kadarsa
sızlıyorsa burnunun direği
ve geceleri sardıysan koynuna
kayan yıldızları seyret
belki yetişirsin yarına

Sildiğimi görmesin martılar kahırlı gözyaşlarımı
sonra yankılanır denizde çığlıkları susturamam

papatyalarla açan sabahlarım olurdu
serçeler güneşten önce uyanırdı
yalnızlık kapıma dayanırdı
bir sevdiğim oldu olacak rüyası
sevdiğim de olmazdı ya

seni özlüyorum
demek için seni özlemiyorum
martının
denizden
nasibini
araması

Annesinin bir tanesi
Babasının nur tanesi
Yuvasının kar tanesi
Mina benim canım kızım

Azığımsın tadım tuzum

doksanbeşin ayazıydı
sabahın köründe kaldırdılar bizi
gökyüzü ısırganotu gibi oturdu içimize
karabulutlar taş gibi düştü başımıza
üşürken ürperirken
ayrılık saatini koydular karşımıza

Hasret bu
Çeken bilir
Ve titretir insanı
kılcal damarlarına kadar

Hasret bu

Toprak
Yeniden üretilmeyen varlık
Toprak olmazsa
Gelir kapına dayanır darlık

Topraksız buğday olur mu