Mustafa Özke Şiirleri - Şair Mustafa Özke

Bir nefes gibi çektim seni içime
Bir nefes gibi taşıdım bedenimde
Kanım damarlarıma tırmandı
Ayaklarım duracağımı sandı
Bedenim tutuştu yandı
Bir nefes gibi çektim seni içime

bilmezdim
kelimelerin mendile yüklenip
sevgiliye yollandığını
üsküdarda düşmeden derde
meğer yağmur bile suyunu
tanımazmış düştüğü yerde

şart değil doludizgin yaşamak, elindekiyle yetinmeyi bileceksin
mesela tek kalırsan kavganda sırtını verip duvara direneceksin
inadına kapışacaksın barikatta, ne yenilecek ne pes edeceksin
uğrunda ölecek dost bulursan restini çekip yüreğine gideceksin

çölde kavrulmuş
bir avuç kum gibisin
her tanen kanıma işliyor
açıyorum avucumu
akıyorsun
kapatıyorum

hiç üç tekerlekli bisikletim olmadı
çocukların arasına karışıp hiç bisiklet süremedim
babam da öğretmedi sürmesini
bisikletimin sepetinden tutup koşmadı ardımdan
mesela denizin neden mavi olduğunu
kışın havaların nasıl soğuduğunu

Kadın baş
Kadın kaş
Kadın aş
Kadın taş

Kadın göz

insan
tarih yazar
tarih insanı
insan
tarihe kızar
tarih insana

şimdi kar vardır
yağmur yağıyordur oralarda
elini pencerene daya
soluğunu ver derinden

yüzünü
suya sermiş
servilerin
serinliğini
severmiş serçeler

　
ömrünün yarısı çalışmakla geçti
yarısı otobüslerde uyuklamakla
aslında hata yaptı
işyerine uzak bir ev kiralamakla