tavan yapan duygularım arasında depreşti yaralarım
kazınmışsın yüreğime
içimde saklı sevgin, zulada hasretler
şarkılarda nakarat gibisin her dinlediğimde dilime dolanan
duy feryadımı suskun kaldığım anlarda
ömrümü çalan beni benden alan
Görüyorum
Duyuyorum
Biliyorum…
Rüyalarımda seni görüyorum
Aşkım diye seslendiğini duyuyorum
Seninde sevdiğini biliyorum…
Tek tek sönerken, sokak lambaları
Karanlığa gömülür umutlarım.
Bulamam yolumu
Yalnızlık melodisi duyulur
Son duraktaki orkestradan.
Gözlerim dolu dolu
Sarı zakkum dallarına astım umutlarımı,
Her bahar solgun açar, sarı benizli sevdam.
Toy akşamların köprü altı müziğini dinlerim,
Aşk dilendiğim iri gözlümün sokağında…
Işık etrafında dans eden pervane olurum,
Gün batımlarında.
Varlığınla yokluğun arasında
Olmayacak bu yürek.
Sensiz kalma ihtimali korkutmayacak beni.
Belki bir kaç cümle arasına sıkışıp kalacaksın
Ya da boş sayfa gibi buruşturup atacağım,
Bir kenara.
Sen…
Anlamsızca terk edilip
Sensiz çıkmaz sokak denilen
Hayat yolunda yalnız kalmadın ki
Terk edilmenin ne olduğunu nereden bileceksin
Sen benim için bir arkadaş
Bir dosttun!
Hatta seni çok seven aşığındım.
Ama şimdi?
Umudum iken
Düşüm oldun.
Sevmek alışkanlık, aşk yalan diyor
Ardında bırakıp yalnız gidiyor
Sevgimi anlattım alay ediyor
Söyle arkadaşım sevmek ayıp mı?
Çekemem bu derdi artık yıkıldım
Otur karşıma bak gözlerime!
Önce kara kışları sıkıca giyin üzerine,
Sonra;
Saçlarını topla, sert poyrazlar dan savrulmasın!
Yüreğinin ışıklarını da söndür, loş kalsın…
Ben alışkınım, karanlıklarda kalmaya,
Sensiz denizin tadı yok!
Ani bir manevra ile
Sandalımın dümenini sahile kırarım.
Olur ya!
Belki sahilde ayak izlerini bulurum.
Ya da, kumsala oturup tek başıma,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!