Yalnızlıktı
İnsanlar arasında dolaşan
Bir iğrenç gülümseme
Ve bir
Adi kahkaha yetiyordu
Bildiğimiz dostluğun devamına
Belki bir okyanusta
Belki şen şakrak bir nehirde
Belki izbe bir gölekte
Güneşin tokadı patladı yüzüne
Unuttu ne olduğunu
Soluk dumanlar sardı yüzünü
Bırakıyorum seni
Dudaklarım hissetmeyecek artık
Dayanılmaz lezzetini
Elim o zarif bedeninde
Gezinmeyecek bir daha
Uçmayacak hayallerim de
Tuhaf bir duygu
Adeta bir yürek sızısı
Bu kaçıncı pişmanlık
Bu kaçıncı uyanış
Nerede yanlış yaptık
Bilemiyorum
Ne var söyle değişen
Aktığıyla kalıyor zaman
Yine gökyüzünde kızıllık
Yine belirsiz duygular
Ve yine yılgınlıklar
Ne zamandır
Sivrisinek avına çıkmıyoruz
Loş ışığında gaz lambasının
Artık uykularımız da
Sabahlara kadar değil
Unuttuk yataklarımızı
Demek sendin
Gökyüzü bahçelerinde el ele tutuştuğum
O kadar mutluyum ki şu an
Çünkü seni düşünüyorum
Ve seni yaşıyorum
İlk defa hissediyorum inan
Parlıyor gözleri
Öyle bir derinlik var ki
O saf ve masum bakışlarında
Işık saçan gözleri
Belli ki bir şeyler arıyor
Ama sahipsiz
Bir büyü ile mi başlayacak
Kapalı kilidin anahtarına özlemi
Bir ağıtla mı susacak
İçin için sızlayan yürekler
Neyi bekliyor
Mevzi gerisindeki asker
Seni unutmak kadar
Kötü şeylerden kurtulmayı düşünmedim
Ama yapamadım bunu
Çekecek çilem var galiba
Belli bir süre
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!