Kış soğuk,
kış kara
ve kış alabildiğine ayaz
geçerken
zamanda
kendini yavaş yavaş ilkbahara teslim ediyor..
AŞK,
zannederler ki
iki tenin buluşması ile anlamlı olmakta.
kapalı gözlerle bakılan görülen şey değildir aşk,
aşk yanmak ve gözlerde yaş olup akmaktır
Ne çok kendi içime düşmüşüm, ne çok kendi ateşimde yanmışım, ne çok ben olup benden dışarılara gitmişim. Her gidişin bir varış, her düşüşün bir dokunuş, her yanışın bir doğuş olduğunu anlayana dek, bir ömrü tüketmişim. Şimdi, bildik bir hikayede, bildik bir üçlemeyim, AN’dayIM, VAR’lığIM ve HİÇ’liğİM…
Bütün bu suskunluklar var ya… Gözlerinin yeşilinde ölüp giden benliğim yüzündendir bilesin. Sen suskun kaldıkça, ben; sarı bir papatya olup açıvereceğim kışın ortasında. Kırılgan bir düşe teslim edeceğim kendimi. Kar tanelerinde patlatırcasına yapraklarımı…
Belki de gözlerin kahverengi idi, toprağı tenime döken ölümlerden yaşam bulayım diye.
Belki de simisyahtı, gecenin örtüsünü çekip üzerime yaşamdan saklayan beni.
Ey varlığıyla varlığımı onurlandıran,
yerin yedi kat altı ile
yedi kat üstü arasında
hep sen varsın,
yarattığın cehennemin
aşkının ateşini taşıyor,
Yine aynı yerdeyim, arkamda yüzlerce can hayata katılmak için sıraya girmişler. Bana ondan söz etme dediler, soğuk imiş adı, sıcağını tanımlayabildiniz mi soğuğundan ürküyorsunuz? Dedim kendime.
Aynı esinti dolanmakta yüzümde, aynı düğüm düğüm olmuş boğaz, Bugünü dünden farklı kılan, rüzgara eşlik eden su sesleri. Küçük gökkuşakları doluşuyor ağaçlar arasından sızan ışıklara çarpan damlalardan.
Tenim ıslanıyor taşlara dokunan su zerreciklerinden, elimde bir şişe şarap açıp eşlik edesim geldi bu cenneti anımsatan manzaraya. Bu görüntüler, kokular, sesler ahir zamandan geliyor olsa gerek. Bugüne dair sözleri taşıyorlar içlerinde.
Ah kalbime üşüşen
halden anlamaz
sarhoşluk halleri,
bu yangını nefesiyle söndürecek
güzelliğinin cemalinden
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!