Ne çok kendi içime düşmüşüm, ne çok kendi ateşimde yanmışım, ne çok ben olup benden dışarılara gitmişim. Her gidişin bir varış, her düşüşün bir dokunuş, her yanışın bir doğuş olduğunu anlayana dek, bir ömrü tüketmişim. Şimdi, bildik bir hikayede, bildik bir üçlemeyim, AN’dayIM, VAR’lığIM ve HİÇ’liğİM…
Ey varlığıyla varlığımı onurlandıran,
yerin yedi kat altı ile
yedi kat üstü arasında
hep sen varsın,
yarattığın cehennemin
aşkının ateşini taşıyor,
Yine aynı yerdeyim, arkamda yüzlerce can hayata katılmak için sıraya girmişler. Bana ondan söz etme dediler, soğuk imiş adı, sıcağını tanımlayabildiniz mi soğuğundan ürküyorsunuz? Dedim kendime.
Aynı esinti dolanmakta yüzümde, aynı düğüm düğüm olmuş boğaz, Bugünü dünden farklı kılan, rüzgara eşlik eden su sesleri. Küçük gökkuşakları doluşuyor ağaçlar arasından sızan ışıklara çarpan damlalardan.
Tenim ıslanıyor taşlara dokunan su zerreciklerinden, elimde bir şişe şarap açıp eşlik edesim geldi bu cenneti anımsatan manzaraya. Bu görüntüler, kokular, sesler ahir zamandan geliyor olsa gerek. Bugüne dair sözleri taşıyorlar içlerinde.
Ah kalbime üşüşen
halden anlamaz
sarhoşluk halleri,
bu yangını nefesiyle söndürecek
güzelliğinin cemalinden
ve sen arkanda toz karası buğulu kokun ile
karıştın ne olduğu belirsiz zamanlara
katıksız açlıklara terkederek beni
zalim ile yaren ettin sıla akşamlarında
o vururken sazının tellerine kinayeli
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!