Düşlerime çarpan göktaşı sonrası
kapanan gözlerimi
açmak zamanın geldi
dediğinde hayat
en çok
kirpiklerine kara diken yerine sevinç gözyaşları eklemek isterim
seni bu kente vermektense
bu kentin sokaklarını ve gecekondularını
senden alırım
sarmalamasınlar, ürkütmesinler seni diye
bakışlarım gözlerinde hasat mevsimini yaşadı
Gölgesiz bir şehir gibiydin, ürkek ve yalnız. Yüksek binalarında ruhunu yitirmiş insanlar barındırıyordun. Tüm sesler sessizliğinde yitip giderken, alabildiğine ben diyordun seni görmeyen bu şehrin ortasında. Her adımın senden alıp götürsede seni, inadına varım diyordun. Varlığını bilmen yetiyordu, varlığını göremeyen milyonlar arasından. Buydu zaten seni sen yapan. Kimin ne gördüğü değildi, senin ne hissettiğin ve duyumsadığındı kendin için önemli olan. Bu yüzden duyma bu şehri, görme sokaklarını, varsın gölgesiz olsun düşlerin. Hatırla, evren sen varsın diye evren oluyor. Sen varsan hayat var. Sen varsAN, gölgen var... UyAN ve izle bilmek zorunda olmadan izle. Gör, katılmak zorunda kalmadan bakmayı öğren. Hatırla, senden kimliğini alan bu kalabalıklardı. Onlara, BENi öğretme zamANın geldi, BİZ olmayı algılayabilmeleri için. uyANdır... ve SUS... ve İZLE... ve KATIL... Sonra arkana bakmadan çık git. Sadece GİT...
Kalk gel.
Bu gece yapraklar esir aldı gövdemi,
köklerim ülke oldu,
dallarım sokakları bu şehrin
İsyancıların ateşleri düştü göğüs kafesime
özgürlüğü haykırıyor içimde SEV'gili...
Adının, Ali, Ömer, Osman olması değildir önemli olan, KAMİL bir insan isen adın olmaz zaten senin
Küçücük su göllerinde
kağıttan gemiler yüzdürdük
çocuk sevinçlerimiz ile.
İçinde
kocaman umutlar besledik
büyük adamlar olunca gitmek için.
İnsanlık için gönderilmiş herşey insandan daha değerli değildir.
İnsanlık için gönderilen şeyler yüzünden insanlara kıymayınız.
Bazen sessizliğime yanardım yoksulluğumun toplamı idi susmalarım öyle gelirdi bana, yutkunurdum boğazımdan içeri düşen lokma değil, dile gelemeyen sözlerim olurdu.
Günler geldi geçti bazen çulumdan beslendi cesaretim, bazen cebime eklediğim kağıt parçalarından. Hep bir neden ile BEN olabilmenin yolunu yöntemini bulmaya çalıştım.
Gün geldi, gördüm ki ne çuldan ne kağıttan adam olmuyor muş? Soyundum ve attım üzerimdeki maskeli balo kıyafetlerini. Çıplaklaştıkça kendimi görmeye başladım, hani o herkesin sadece kendisi olduğu hali, işte o zaman başladım kendimi sevmeye, o zaman değerli geldim, kendime, o zaman söze gelebildim dize gelmeden.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!