Ben SEN’i gördükçe mi SEN var oluyorsun.
Yoksa SEN zaten hep vardın da ben mi göremiyordum SEN’i.
Evren kendi içinde tezahür ettikçe kaç BEN geldi ve gitti bu dünyaya hepsi SEN’i gördü görmesine de hiç biri seni yaşamayı bilmedi.
Ben,
her bilmeye başladıkça ya ölüyorum yada her dirildiğimde unutup başa sarıyorum kendimi.
Ne konuşası var, ne de susası yüreğimin. Geceye teslim ettiğim yalnızlıkların efendisi oldu gülümseyişlerim.
Aşk, şahsiyetsiz bir duruş sergiliyor göklerin koynunda yıldızlara sarılıp yatıyorken.
Tüm dileklerim kayıp giden yıldızların ardına takılıyor.
Şimdi bardağıma dökülen kırmızı suya doluşuveriyor sarhoşluk halleri ile tüm paragraflar.
Biri beni anlatıyor
sağa yalpalıyor gidişlerim,
diğeri düşlerimi dile getiriyor
devriliyor
en sert kaldırıma çarparak başını.
Yine BEN diyorum bu gece, ne BENcilce bir durum değil mi? Nereye dönsem gördüğüm BENden öte birşey değil. Diyorum ki bu kadar BENi toplasam içeri atsam, görenin başı döner ve ateşe sarar kendini. Bu kadar BEN ile başedebilen varsa düşsün yollara BENi ancak BENden olmayan paklar bu gece…
Hayra alamet kelimeler vardı köşebaşında, oysa ben yarı yolda kalıp seni beklemeyi seçtim.
Hangi yana dönsem benden yoksun rüzgarlar esiyor, hangi yöne gitsem içinde ben olmayan tabelalar çıkıyor karşıma.
Ben mi hiçliğim yoksa hayat mı çok kalabalık beni yitiriyor içinde.
Bu gece ölümle kolkola benliğime dokunuyorum… Öyle ya en güzel doğumlar en muhteşem ölümlerden ortaya çıkıyor.
Bir denize teslim etsem kelimelerimi, içinde sen olan dalgalarla vurmaya başlar tenime.
Yaşanılanlara ne demeli bilmiyorum, kimi akış, kimi kader, kimi olması gereken, kimi senin yarattığın bir gerçeklik desede, yaşanılanların başka bir anlamı var. yaşadığını farkettirecek gerçeklikler hayatına girdiğinde görebildiğin, hastalık, yaşlılık, aşk gibi.
bahar neyi çağrıştırıyor diye düşündüm üşüyen bedene sarılmış bir örtü gibi ısınmaya başlıyorsun, sonra bütün dünyada olduğu gibi herkes kendini farketmeye başlıyor, hayvanlar, bitkiler, yaşama dair herşey canlanıyor, ürüyor, çoğalıyor sanırım bu bütünün yaratımı sonunda ortaya çıkan bir farkındalık oluyor bahar..
doğa yeniden doğmak için çalışıyor, insan yorgun düşüyor doğa çalışırken. çünkü doğa yenilenmek enerji harcıyor ve tüm canlılar bundan etkileniyor. yeniden açan her çiçek, yeşeren her ağaç kendi ölüsünden doğuyor, her canlı kendi yaşamını yeniden inşaa ediyor.
Ey Aşk,
geldiysen üç kez çal kapımı,
biri BENim için,
biri O’nun için,
diğeri ise
BEN’den ve O’ndan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!