Adı benden ruhu senden bir yalnızlıktı sürdüğüm.
Bir ömrü sualsizce kaplayan mevsimlerim vardı.
Yokluğuna yaprak döküp ağlayan bu ilk dönüm;
sevgisiz olmaz.
sevgisiz yaşanmaz.
sevgisiz kalmak ölüm demek.
sevgisiz kalmak istemiyorum tanrım.
kuşları seveyim.
Zavallı, eli kolu bağlı, yetim,
Çaresiz, kimsesiz, sebepsiz biriyim.
Gecelerin soğuk, ayazın en kavurucu,
Unutkanlığın kol gezdiği bir şehirdeyim.
Bu kıyıda ne yakamozlar yaşamıştım.
içimde yaşlanır bu ağaç,
sarmaşık misali kökler salar.
ne olur birileri elimden tutup,
şu yarayı söküp alsalar;
ben artık yağmura el açan,
Ey gül yüzlü yağmur!
Sen bir başlangıç olmayı beceremedin.
Sonunun adı ayrılık oldu.
Sana bir demet güneş getirmiştim,
Işıklarım sebepsiz soldu.
Adımı ayrılık mısralarına yazıp,
Yalnızlığın arkasında,
Kalp atışı duydun mu hiç?
Gönüllüyken mutluluğa,
Derde yoldaş oldun mu hiç?
Çekmeyen bilmez kahrını.
içindeki hüzün yüzüme yansır.
kaybetmektir asıl üzüldüğüm.
bilir misin sevisini düşündüğüm,
bende büyüyen hicran yarasıdır.
..............................................................
kalbim kim için çarpsın bilmez oldum.
bazıları yaşlandığını düşünür
her doğum gününde.
bence,
hayal edemeyeceği kadar güzel bir şeye yaklaştığını düşünmeli insan
ve sevinmeli.
Tüm hafta boyunca aynı salıncakta,
Bir ileri bir geri sallandım.
Yine aynı rüzgar vardı güneşle beraber.
Sararmış ot toplulukları arasında.
Bahçeyi aynı adımlarla geçtim.
Durmadan, dünyalar kadar sevmekten bahsediyordu şair.
Aşk yangınından ne kadar da habersizdi oysa.
Pusuya yatmış sinsiliklerden bi haber seviyordu.
Hep diyordu: “ Sevgili uzanıp elimi tutsa.
...Nefesim onun yanı başında can çekişse;
Elleri son günde gözlerimi kapatsa…”
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!