Mücella Pakdemir Şiirleri - Şair Mücella ...

Medeniyet götürmeye atalarım çıktı yola
Ufku deldi kartal gözüm, eğilmedi yüzüm benim
Yaradan rahmet eyledi, yayıldılar dört bir kola
Ferman oldu sağa sola, al mühürlü yazım benim

Ak tolgalı beylerimin üç kıtada rüzgârı var

Bir gün hasret çekip ağlayacaksan
Kirpiğinde titrek yaş ben olayım
Yaramı elinle sağlayacaksan
Kanatları kırık kuş ben olayım

Gönlüm derya olmuş, özü de sensin

Mana çıkarmayın her durumumdan
Anlamanız için pişmeniz lazım
Cehennem menzilli uçurumumdan
Benimle birlikte düşmeniz lazım

Sizin gördüğünüz suret, aynada

Yıl bin dokuz yüz on dört; eksi otuz derece…
Allahuekber Dağı doksan bin nefes Paşa’m!
Dondurucu soğukta, cennetmekân sürece,
Yürüdük on beş günde; dava mukaddes Paşa’m!

Vatan denince akan sular birden durulur;

Çekip gitmek de varmış bu dünyaya doymadan
Sayaç yüz olmuş. Gör ki; hayatın başındayım!
“Şu da iyi günümdü” deyip kâra saymadan
Bir baktım kar yağıyor, ömrümün kışındayım

Kendime ait tek diş ağzımda ara da bul

Yalçın kayalıklarda dalgaların sesinden
Hüzün nağmelerini dinletir yalnızlığım
Ölümü hatırlatan o soğuk nefesinden
Yaralı yüreğimi inletir yalnızlığım

Rüzgâr kendi halinde, yıldızlarsa âvare

Ah! Halimden anlamaz, canımdan usandırdın
Bundan sonra gülemem, ölümüm senden olsun
Gurbete attın zalim, çıra gibi yandırdın
Yaban elde ölemem, ölümüm senden olsun

Son noktasına vardım harcanan miadımın

Safariye çıkmış. Niçin?
Bu nasıl zevk, pes, o biçim!
Öldürüldü dişi için
Ormanlarda fil kalmadı

Ortalık hep fare doldu

Cismini görmedim, ismi de yeni
Şom ağzını açtı kadının biri
Vallahi tanımam; şansıma beni
Tombaladan seçti kadının biri

Mesele; yosmanın kırığı varmış

Örgüt cinâyeti işlendi bugün
Maktulü ben, katili sen!

Gözlerinden saçılan ateş topu
Kalbimi kundakladı
Kirpiklerinin ok yağmurunda