Mücella Pakdemir Şiirleri - Şair Mücella ...

İki gonca gülüm var dalından düşmüş
Koklamaya hasretim uzun zamandır
Meğer gülden ayrılık ne zor ölümmüş
Ölüyorum dostum ben uzun zamandır

Aşk imiş gerçek sınav; varlığın sebebi aşk!
Zirvede “O”, sen “O’nun”; yarlığın sebebi aşk!

Ay kilidi açar açmaz
Milyon gölgeli birkaç aymaz
Parmaklarının üzerinde, kan donduran sinsilikte
Mâbede süzüldüler
Nefertari’nin aşkı hâlâ göğsündeyken
Kemiklerini çaldılar Ramses’in

Kader mi diledi, ben mi şaşırdım?
Küslüğü ezelden, gönlüm yaralı
Elime ne geçse yere düşürdüm
Bu mudur bahtımın makûs kuralı?

Merakım peşine taktı, götürdü

Bâtıla uyma nefsim, sana, bana ölüm var
Baldan tatlı canına elbet bir kıyan olur
Ukbada körüklenir azabı tattıran har
Sağın soluna çatar, servetin ziyan olur

Mâsumiyet zincirin yavaş yavaş çözülür

Hâlende pervâne can, mah-cemâline düşkün
Alevinde kavuran dîdar-ı nârdın Leylâ’m
Suskun iken dilimi çözdü ölümsüz aşkın
Sen ki ezelden beri, ben için vardın Leylâ’m

Bir hiç idim cihanda, içim dışım kupkuru

Bu sıkıcı şehrin garında buğulu gözlerimizle ne işimiz var?
Hüzün damlıyor gökyüzünden, zamanımız dar
Sevda yolumuzun son adımı burası
Elveda oluyor, “Kendine iyi bak! ” dileklerimizin arası

İçinde kırık dökük ne varsa sakın söyleme

Üç beş adam buluştular
Çatık kaşlı, sert mizaçlı
Kararlı ve kızgındılar

Şövalye yüzüklerini ovaladılar
Parlattılar

Hüzün dökülse de geceye
Liman ışıkları bir bir sönse de
Melteme saldığımız çığlıklarımız
Hırçın poyrazlarla geri dönse de
Unutup gidenlerden değiliz
Bir “Ah! ” hatırına çıkar geliriz

Çok aradım, silinmişti izlerin
Sırra kadem bastın yârim, nerdesin?
Sen, ben olduk, nesi vardı bizlerin?
Öldürmek mi kastın yârim, nerdesin?

Mey yerine gurbet içtim zehirli