Mücella Pakdemir Şiirleri - Şair Mücella ...

Devletin malına derler ki deniz
Sallayıp oltamı atsam diyorum
Yiyenler uyanık, yemeyen domuz
Ben de üç beş sazan tutsam diyorum

Sıra bekleyeni cebren atlatıp

Dokunma! Dokunma bana!
Dağılır şifrelerim dört bir yana
Çözülürüm
Parola sorma yabancı
Buradan ötesi yasak
Isırganlar dalar yüreğimi

Sen benim inleyen kalbime bakma
Açık yaralarım dikişte kanar
Yeter ki içinde neşter bırakma
Yâr elinden ince nakışta kanar

Târumar mı sandın sevda bağımı?

Kurduğun tuzaklar başına döne
Ağlattığın yetti zalim karanlık
Dumanın tütmeye, ocağın söne
Sabrım neyim bitti zalim karanlık

Yakama yapıştı yabanilerin

Dudağını bükmüşsün, yakamda iki elin
Üstüme gelme dilber, düşerim canım yanar
Kavuşmak ne kelime, haram bana hayâlin
Peşinde bin umutla koşarım, canım yanar

Mahallemde bir taşın bile yeri oynasa

Korku sahiline yolunu düşür
Biliyorsun, ordayız
Aklını yemiş kedim, ağını terk etmiş örümcek ve ben
Beş boş, bir dolu sıralanmış hayâller
Ve sırıtan alâmet-i fârikamız
Torbanın ağzını açar, bir güzel

Direnme! Vuslat için çok geç değil ki aşkım
Hasreti takvimlerden artık söküp atalım
Olmadı bir gün bile döneceğinden kuşkum
Mani olan ne varsa üç kuruşa satalım

Tek ben miyim söyle yar, gurbette çile çeken

Şavkı gözümü aldı, ardından gök yarıldı
Sineme düştü yârim, Ülker’den kaymış gibi
Bin yıllık özlem ile “Aşkım! ” deyip sarıldı
Uzunca bir uykudan sıçrayıp aymış gibi

Dedi “Zühre’de hazır inci, mercan sarayım

Bu gece hırsız gibi sessizce sana geldim.
Yalvarmaktan usanmış dil bıraktım kapına.
Korkma artık, zilini çalacak da değildim.
Kan kırmızı ağlayan gül bıraktım kapına.

Güneş çoktan batmıştı, tıpkı düşlerim gibi…

Dize derman veren Hak alınca nimetini
Boşa gezen ayaklar güçsüz kalır, yorulur
Bir kurda rızık eder nankör kulun etini
Tokadından yiyince nice azgın durulur

Düş kadrini bilmeyen safsata der tâbire