Mesut Sav Şiirleri - Şair Mesut Sav

Ben hep yedi yaşındayım.
Umutlarımı bağlamışım umutlarına.
Yedi yaş kadar taze.
Gözlerimi bağlamışsın ellerinle,
Aşkın gözüme perde.
Yüreğimi tutsak etmişsin,

Halime yetmiş sekiz yaşındaydı,
Komşuyduk neneyle.
Evinin önüne çıkar otururdu.
Bazen susar,bazen ağlardı.
Belli ki yüreği kanardı.

Çocuk gibi masumduk aslında,
Büyümekten korkan yanımızla.

Kimseye değmeden yaşıyorduk,
Var ile yok arasında.

Bugün bir şey yazmasa kalemim,
Yine şiir sanıp okur musunuz?
Anlar mısınız sessizliğimden?
Beni affedin,özür dilerim.
Yorgundur kalemim!

Yaşı kadarmış insanın yükü.
Uzaklaştığı çocukluğuna sarılışı ondan olsa gerek.

Bilinmeyen özüm ile.
Dilimdeki sözüm ile.
Vur gönlüme sazın ile.
Yüreğimle sana geldim.
Oyyyyyyyyyyyyyyyyyy

Bu akşam da gülmesin canım yüzümüz.
Hani ne kaybeder insanlar.
Sen zaten bilirsin kaybettiğini.
Bu akşam da içimizdekiler dökülsün gül/mek yerine.
Kaç yürek yangınları,
Kaç can kırıkları,

Doldurdum bardağumi,
Kalmasun dertler yarum.
Ben sevdaluk çekerum,
Var midur yar haberun.

Yay gibidur kaşlarun,

Yalnız bir adam geçti,
İstanbul sokaklarından.
Biraz siyah kedi gibi renksiz,
Biraz maviye çalan umutlarla.
Kaldırımlarda iz bırakmadan.
Siyah kedi gibi geçti,

Göklere haber sal.
Ağlamasın bulutlar.
Toprağımı özlemiş olmalı yağmurlar.
İstanbul içinde Yalnız bir Adam var.
Kalabalık sokaklarını adımlar.