Meral Meri Şiirleri - Şair Meral Meri

"Ölüm hariç her şeye gücü yetecek bir cehaleti de olmalı insanın! .."

Dimağı yoksun bir dağ değildim
Zaferlerim sömürgeye düşürülmüş bir ölü de olsa
Ancak yukarısı başımın ve gözümün üstü hala benimdir
Bana ait ve öyle zırhla çevrili
Kimse gocunup bu yüzden yıkılmasın
Ki herkes kendi elemleriyle yoksunlaşır

Hem böldüğün şeyden toplama bekliyorsun-
Hem de çarpıp kaçıyorsun,olur mu hiç?
Sonra da kardeşiz diyorsun.
Olur mu hiç?
Bölünerek değil,birleşerek kardeş olunur.
Kul olarak değil,insan olarak kardeş olunur.

Tutsak yaşanırmış aşka
Giysilerinden de arınıyorsa bir baykuş
Yağan karın altında çıplak ve birikmiş kendine
Yarısından fazlası akmışsa toprağa hem içi hem de kanı
Tutsak da yaşanır bu aşka.
Akşamları hariç!

Ben adını koymuştum,onun adı sırdı, Onun adı, rüya şehirli çocuktu Adını ben koymuştum,deliydi hatta çılgındı Rüyalar kentinden gelmişti, Belki onyedinci yüzyıldan.. En çok neyi severdi bilmiyorum! Bunu önemsemiyorum,ruhum izin vermiyordu. Ben adını koymuştum,onun adı bahar çocuğu, Siyahı severdi en çok,ama renkli biriydi Bildiğim bir şey yoktu aslın da, Ben sadece önemsemiyordum, O böyle mutluydu,bende.. Tanrı, onu kutsamıştı, O söylemese de, hissederdim Tıpkı William Shakespearenin dediği gibi Cehennem boş; tüm şeytanlar burada. Evet o,böyle içinden geçiriyordu. Bu dünyayı anlayamıyordu, Aslında anlamak istemiyordu Ama istiyordu, sevmek istiyordu sizleri, İzin vermiyordunuz; Yürekleriniz katılaşmıştı,tarihi yaşıyordunuz, Canı yanıyordu işte o, vakit. Ben adını koymuştum,onun adı bekleyişti Aslında beklemekten nefret ederdi, Bu onun için, yağmurda ıslanmak gibi bir şeydi. Çıplaklığı seviyordu,aslında edepliydi O,sadece masumluğu seviyordu.. Ben adını koymuştum,onun adı özlemdi, Özgürlüğü severdi,özgürlükte ki,hürriyeti. Siz bilmezsiniz onu,iç dünyası savaş yeri gibiydi Yaşamak istiyordu, dinini yaşar gibi yaşamak. İstemek ayıpmıydı? Doğmak ve ölmek nasıl ayıp değilse, Oda yaşamak istiyordu, sadece sizli veya sizsiz. Bir yer vardı kalbin de Oldukça yakındı, avuçlarındaymışcasına Ve gene uzaktı var olmamışcasına, İçinden şunu diyordu, Bir ara mayısta kalmalıyım; kalmalıyım ve yaşatmalıyım beni. Evet tam olarak içinden bunu demişti. Kendini bulmaya gidecekti Ve onu hiç tanımıyordum; Eğer tanısaydım biliyordum,o zaman şöyle diyebilirdim, Gidecek ti, buralardan giderken pantolonun cebine,kare Ellerini koyarak gidecekti Ressam gibi şair gibi gidecekti, Üniformalı bir asker gibi gidecekti.. Ve yine tanımıyorum onu, Tanısaydım şöyle diyebilirdim, Korkuyor! Hemde çok,çünkü biliyor Zor yaşamın,kurumuş ağaçlarını.. Ben adını koymuştum,onun adı uzaklıktı. Aslında,yakınlaşmak için var gücüyle savaşmıştı, Tıpkı bir şövalye gibi Onun adı umut rüzgarı olarak kalmıştı, O,gitti ama adı kalmıştı... Meral Meri 16.04.12.

Bakın!
Artık hiç bir şeyin önemli olmadığı uçurumlarım yok...
İçinden geçtim-
Mavi denizin içindeki tuzlar gibi eridim.
Ve kaldım oracıkta.
Üşümüyorum artık.

Düşbazlarımsın, ihanetlerin ters çekilmiş kartları gibi sen her kötü haberin, ters halisin as gibi! Bian yoksun,bian varsın, yanıp sönen cadde ışıkları gibi veyahut da, uğur böcekleri gibi Korktuğum kadar uzaksın, deli cesaretim kadar yakın, tıpkı sandalye gibi bian oturuyorken, bian düşmek gibi Bulaşıcı hastalık belki bu, belki,de adı aşktır, korkuları yendiğim an adlar değişir, adım gibi ben gibi orda olmak varken, gitmekten uzak kalmak gibi Tansiyonum yükselişte, ömrün geri kalanı gelse hani dengem yerleşecek, kanatlarına,kalbine. Ne düşbazlarım var bilmezsin sen, ama zor değil inan, örümcek ağlarımı çözeceksin, kimbilir belki, birlikte örmeliyiz ağlarımızı yeniden, ağlamadan..! Şair Meral&Meri /11/02/2012/

Özledik
Çocuk kırıntılarımızı
Özledik
Anne
kucaklarında eleşmeyi

O kadar güzele dalma gönül; bu aşklar seni ancak şu nisan yağmurlarından alıp sonbahara atar.

O belki bekleyen herhangi bir şeyin içinde saklıdır
O çok uzaklarda yaşayan herhangi bir şey olmamalı...