Meral Meri Şiirleri - Şair Meral Meri

Daha geniş bir yerden başımı kaldırıp göğü ve yeri görmeliyim
Uzaklaşmalıyım bir karış durduğum bu yerden
Bir kanser hastasının içine girmeli ömrüm,değil saniyelik;
Yaşamıma yaymalıyım onu.
En kepaze bir adamın suratındaki tükürük olmalıyım
Tüm mahçubiyetlerin haykırışını o andan alıp,özgür bırakmalıyım

Bizim insanlığımız kaldırımlardan daha aşağı düşünce,
Kalplerden uzaklaşınca,biz ezildik.
Yoksa dünyanın ne suçu var?
Onun derdi insansızlıktı,
Bizimkisi ise sevgisizlik!

Burada artık kalabilir miyim? dedi, savaş.
İnsanlık itiraz etti:
Bizler beyazlıktan pek uzağız,sen devam et! dediler.
Savaş ise:
Uzaklık dediğin nedir ki:
Barış kadar yakın değil mi?

...İncir çekirdekleri ağlayınca ben de tuttum onlara bi güzel sevgi verdim
Ama patikaları yağmalanmış sonbahar gibi...
05.10.16.İstanbul

Fark etmeyi sağla,artık dokunma-ilişme iç alemlere!
Fark etmeyi sağla,artık gördüklerine seyirci kalma,sırtını dönüp gitme!
Fark etmeyi sağla,artık senin engellerin başkasının lüksü olmasın!
Fark etmeyi sağla,artık senin -onun rezilce insanlıkları olmamalı!
Fark etmeyi sağla,artık çocuklara -kadınlara katilce-sapıkça dokunulmamalı!
Fark etmeyi sağla,artık birileri çıkıp kan dökmemeli,kefensiz yatanları iyice hatırla!

...
Ben ne güzel aklım kalbimde seviyordum onu
Şimdi aklım cebimde
Ve kalbim aklımı işgal ediyor...
Ulaşılmaz sevgilerin adı neden güçtür, ve neden güçlüdür?
Diyebilirim ki size,sevmek güzeldir o asla masal olmaz.

Şiir kitabı gibiyim; yaprak yaprak çevrilmek ümidiyle okunmak istiyorum.
Okundukça yakınlaşmak,yakınlaştıkça ağlaşmak.
Ve sarılmak doyasıya umutsuzluğumuzu-unutmak için.

Bir gün önem verdiğin şeyleri unutup önemsemeyeceksin;
Çünkü yerine önem verdiğin başka şeyler gelecek.
Bunlar birkaç kez değişebilir -belki hatırlamayacağından çok daha fazla.
Sonra,sonra işte benim gibi,hepsini hatırlayıp canın acıyacak.
Daha sonra,değersiz gelecek,canın bir kez daha acıyacak.
Ve ondan sonra -bir sonra,bir değer,bir önemseme aramayacağını fark ederceksin.

Çoğunluğun ,gürültünün ve sisin içinde durdum...
Bir gün, iki gün ,üç gün.
Belki de çoğunlukla bu kısıma aittim ben.
Vadiye bir türlü inemedim belki-
Belki de indim ...
Haber verilmedi bana.

Hangi hayat;
Şu yaşamımızdan akıp giden: tramvaylar, otobüsler, vapurlar, uçaklar, ve trenler gibi mi?
Yere , göğe , etrafına ,ve son olarak kendine bir bak!
Hangi hayat;
Kafasında şapkası olan, olmayan bu adamlara bir bak!
Şu elinde bavulları olan, olmayan bu kadınlara bir bak!