Dün gece öksüz kaldın
Senden vazgeçtiğim için
Yaşamda yalnızsın artık
Seni kıskanmadığım için
Kimsen kalmadı bundan sonra
Sana kapıyı aralayacak
Büyük ağaçlar hep yalnız yaşlanırlar
Bir yanlarında umudu taşırlar
Diğer yanda sevgiyi
İçlerinde büyük yalnızlığı barındırırlar
Güçlü ve ihtişamlı görünürler
Hiç yıkılmazlar,ağlamazlar
Gözlerim yollarda kaldı
En çok otobüs camlarında
Hele yüreğimin eli otogarda beklemede
En çok özentili o yeni yetme sevdalara
Gözleri duru bakmaktayım
Otobüslerin kavşağına
Bugün yazamıyorum satırları
Konuşulması gerekenleri söyleyemiyorum
Gökyüzüne çizemiyorum yıldız ve güneşi
Birde bembeyaz ayı
Denizin sesini dinleyemiyorum
Yeşili özümseyemiyorum
Seni aradım bugün metropol bir şehirde
Kaldırımlarda boş insan bakışlarında
Sokaklar arası çöplüklerde pazar yerlerinde
Demir kapılı büyük apartmanlarda
Soğuktu insan bakışları
Anlamsızdı kaldırımlar
Nereden bilebilirdim acıya gülümsediğini
Gözyaşlarını hiç silmediğini
Toprağa dokunmadığını yeşili çok özlediğini
Nereden bilebilirdim
Yağmurların seni hiç yıkamadığını
Kupkuru kaldığını
Yolların çiçekleriydi onlar
Sınırların değişmediği
Dünyanın küçüldüğü
Uçurumların çoğaldığı
Kocaman bir sevgisizliğin kardeşleriydi
Bazen yapay bakışlara kanıyorlardı
Göremediğim bir ufuk var o gözlerde
Hissetmediğim kocaman bir acı
Neden her defasında bu kadar imkansız
Neden bu kadar kolay olmuyor
Yakarışlarımız
Ve hep vazgeçmek zorunda kalışlarım
Düşün penceresindeydi sevgiler
Kuşları bekliyorlardı uçmak için
Sonra konacaklardı omuzlarına
Sevgiye acıkmış insanların
Sıtma gibi bulaşacaktı sevgi
Tüm dünyayı saracaktı
En çok özlediğim güzel akşamlar
Akşamlarda unuttuğumuz birşeyler vardı
Bulamadığımız
En çok yıldızları mı özlerdik yoksa
Ayın doğuşunu mu?
Herşeyin silinişiydi gözlerimizde ışıldayanlar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!