Melih Coşkun Şiirleri - Şair Melih Coşkun

Proleter bir sevda benimkisi
Dört mevsim sevmekten
Hiç zamanım olmadı
Bir yaz aşkına...

Nasıl sığar bir şiire
Aklımın sonsuzluğunda uçan martı
Bir balık nasıl yüzdürülür mısralarda

Kara kalemle mi yazılır bir ölüm
Ak kağıtlara……………………!

Ömür dediğin
Koşarak yaşanmalı
Tökezlesen de çukurlarında bu yolun
Masmavi bir sabah göğüne uyanır gibi
Kalkmak yeniden
Ve avuçlamak dipdiri bir bahar güneşini

Hayata dair cümleler kuruyorum
Bilincim;
Hiç bir zaman tükenmeyen kalemim
Söylenmemiş söz kalmayıncaya dek
Dokunulmamış yara...

Üzülme dostum
Güneş inadına doğuyorsa da acılarının üstüne
Utanma
Günden güne azalıyorsa da
İçinde her ölüm
Utanma

Uçurumdur dediler sevmek
Kırıklarımı sevdim düştüğüm yerde

Seni anlatan bir şiirdim
Yasaklandım
Sorgucular gezindi yaralarımda

Tepeden tırnağa şiir oldu her yanım
Başımdan aşağı akan sudaki ılıklık
Rutubetli gecelerin buğusu

Her dem ağlamaklı oluyorum
Sessiz gecelerin hilali kaçarken ölü yıldızından

Teslimiyet en kanlı düşmandır bilincimizde
Ve günden güne azalan inanç
Yavaşlayan nabız
Ve boş bakan gözleriniz
Giderek soğutur damarlarında akan kanı.

Sevgimi sevgisizlikle çarptım
Koskoca bir sonsuzluk oldu yalnızlığım

Biz hep başkalarının yerine de sevdik
Bu sevgisizlikten kırılan dünyada
Onun içindi

Yaşadım,
Gördüm
Ve biliyorum diyebilmek
İnsan yapmaya yeter mi seni?
Söyle kaç insan sevdi seni,
Kaç kişi düştü ardına dara düştüğünde