Melih Coşkun Şiirleri - Şair Melih Coşkun

En güzel çiçekler uçurum kıyılarında açar
Korkmuyorum artık düşmekten
Uzanmak istiyorum sadece hesapsızca o güzelliğe
Derin bir boşlukta
Zamansız bir ölümde olsa bedeli

Çok uzaklardan geldiler
Ve siperler kazdılar
Çiçeklerle donatmak istediğim ülkemin yollarına

Varolmak düşüncesi
Kemirirken günden güne beynimi

Böyle olmak istemezdim
Hep hüzünden bahseden
Güleç yüzlü bir çocuk gibi
Gülümseyerek bakan acıyan yanlarına

Bu keder bana

(Yarına sesinin yankısını bırakan bütün çocuklara armağandır)


Bizi ayıran bir yoldu
Bizi ayıran kelepçenin soğuk demiri
Ve sevdamızdı hayata dair

Eğer düşünülen
Aşmış olsaydı kendini bir fikir olmaktan öteye
Yazılması güç bir destan olurdu yaşanılan...

Eğer yaşanılan
Bir hüsrandan öteye gitmiş olabilseydi

“Sevgili dostum ve ağabeyim Ayhan Sönmez’e sevgilerimle”



Biliyor musun kırık masa, o düşbaz çocuğun düşlerini kimse öpmedi şimdiye kadar ve genç ömrünü birlikte tükettikleri bile anlayamadılar onu senin anladığın kadar.
Göremediler, tıpkı ayağın gibi kırık olan düşlerini. Bilemediler, düşlerinin peşinden gidenlerin aslında acıya gönüllü olduklarını, bilemediler geceleri odasının kapısı örtüldükten sonra aklından neler geçtiğini o düşbaz çocuğun. Tütün yerine tuz bastılar durup durup kanayan yaralarına...

Hasretini düşündükçe
Cudi'ler küçülür gözümde
Kızılırmak bir içimlik su
Bir nefesimde yıkılır şu köhnemiş dünya
Üzerime devrilir içi boşaltılmış zaman

Gerçek aşk kavganın içinde başlar
Karanlık çöker
Pusuya düşer yüreğin
Bir çift göz düşer birden aklına
Gülümseyişlerdeki gamzelerde çukurlaşırken hayat
Yaşayacak bir sebep yaratırsın kendine...

Şiir değil bu
Bir yüreğin manifestosu
Delikanlı bir öykünün
Ömrümüzün tam ortasına çizdiği
Benzersiz resim.

Bir gün mutluluğumu da yazmak isterim.
Hiçbir şey yaşanmamış gibi
Sadece mutluluğun gözyaşını dökmek
Yeni baştan ak sayfalara
Kendi göğsümden çalıp ateşi
Dirilmek yeniden