Mekan Atac Şiirleri - Şair Mekan Atac

Şiirler düşüyor gözlerinizden yanaklarınıza.
Size sarılsam.
Sarıp sarmalasam sizi.
Ziyan olmasa hiç birşey.
Paylaşsak birbirimize.
Yerden toplasam onları.

Gündüzlerinde yürümekti
bedenime verilen o yorgunluk.
Uzaklığın gözlerinden
okunan o derin hüzündü.
Ve saçların bilinmeyen bir koku.
Yalnızlığım da sessizliğin

"Son bulacak bir gün mutluluklarınız!
Sahte kişiliğinizin arkasına sakladığınız, yüzünüz görülecek.
İşte o zaman sizde bir "yalan" olacaksınız, tüm gerçekler gibi...!"

Nasıl bir tuhaflıktayım,
ölmüş sonra heyecanla

Ölmüş çiçekler gördüm ellerinde.
Acıların, mendil satan çocuğun duruşu gibi.
Dokunsam dökülecek, göz ardı etsem vicdanım sızlayacak.

Ölmüş çiçeklerini kokluyorsun biliyorum.
Yüreğine sakladığın acılarını geceye gizliyorsun.

"Biliyormusunuz bayım, ben hüzünlerimle doğdum onlarla yaşadım" dedi.
" Hüzünlerinize sarılmak isterdim, acılarınızı okşarken"

Bugün maviye sarıldım
Sana sarılmak istediğim gibi.
Öyle bir anda hızlıca

"Sözcüklerle resim yapın.
Fırçayla şiir yazın.
Yüreğinizi kabartın geceye.
Beyaz örtüsünü giymek
için dağlara yol verin..."

İmkansızı yaratmak olacak duruşların.
Ve kelimeler düşecek dilinden,
Gidişlerinin arkasindan döktüğün kelimeler...
Sırasıyla dizeceksin hatıralarına, ufak ufak, bir bir.
Sonra; yalnızlığın soğuk elleri saracak seni.
Belirsizliğin karanlığında çırpınışların zayıf kalacak.

Açılmak yalnızca engin denizlerde.
Kaybolmak koca kalabalıktan.
Çığlıklara gömülmek, tatsızca.
Dans eden yağmurlarda ıslanır ruhu sevgisizce.
Yıkanmak acılarda  belirsizce.
Buğulu mutlulukta kaybolmak.

"Ölüm" dedi.
"Senden gitmenin diğer adı.
Uzattığım kollarımın boşlukta gezmesi.
Ruhum müziği duyarken seni görememesi gibi" dedi.

"Ölüm" dedim.

"Yıldızlar bayım" dedi.
Sarsıldı, sustu iç çekti.
Keder okunan yüzünde,
hüznün ismi okunuyordu.
Buğulu gözlerinde,
geceden kalma bir sarhoşun