Mekan Atac Şiirleri - Şair Mekan Atac

"Ve sessizce fısıldadı kelebek, o uzun güne.
"çok yoruldum" dercesine.
Kanat çırptı geceye..."

Ne beklediğimi bilmeden bir coşku.

Tutarsız etrafım her biri kopuk
Dallarımdan biri düşse
Bini sallanırdı ve gölgesi yok
Elvedalarla sıralanmış işte
Hiçbiri sarılmadı yaşanan elvedalarla
Tanrıya sığınmak istiyorum şimdi

Düşündüğüm küçük bir hayal var.
Üşüyen küçük yüreğiyle bir çocuğun
Sevgiye sığınması gibi.
Aynı şehirde dolaşırız.
Dokunduğumuz gerçekler.
Ve dinlediğimiz yalanlarıyla.

Işte bizler de bir gün anlayacağız bazı şeyleri.
Ve bazı şeylere geç kalırken...
Bazı şeylere erken giderken küçüğüm.

Hayatın koskoca acılarına bir ip çekiyorum küçüğüm.
Geleceğime her attığım adım

"Ve bir kadın tanıdım,
Eteğinden düşen çiçekleri
sarıyordu acılarına..."

Beni dinleyen yalnızlığama.
Beni sorma, yeniden doğuşun

"Ve, ben bu güzelliğe inanamayacak kadar şaşkınım, sarhoş olmak, eksik kalır"

"Sarhoşluğumuz ebedî olmayacak.
Gerçeğin kırılmaz duvarı üstümüze yıkılıncaya kadar"

Yalan var etrafımda

"Sessizliğe gömdüm yüreğini.
Gidişlerini kaldıramaz artık.
Bana kalacak gözlerin olacak..."

Biraz hüzünlendim sonra.
Olmadı bir şey.

Üzerimizde ki, bu lanetin sebebi neydi.
Çay demlese gözlerinin güzelliğiyle.
Dağıtsa şöyle etrafı saçlarının rüzgarıyla.
Üstümüzden atsa yüreğinin derinliğiyle.
Çıkarsa o kelimelerde kalmış güzel günlere.
Bir söz versem sana, söz desem.

"Yaşanmışlara yaşayacak olan,
yarın ve anlamı bilmişler.
Tek gayemiz, bize gerçek kalacak olan bizi biz yapan.
İşte ölüm ve sefil hayatın tutunma çabası..."

Yine bir efkarli gördüm seni.

"Bir kelebeğin ruyasıydı.
Bize göre uzun, hayat için kısa..."

Vedalarda ölüme el uzatırmıydı.
Oysa müziğin hüzün yüklü yerinde el uzatmıştı dansa davet için.
Mutluluğun sessizliğinde, mavi nefretler doğarmıydı.