Mehmet Özsan Şiirleri - Şair Mehmet Özsan

alıcı kuşların gölgesi bu
güneş tutulmasında gün esareti
açın oruç vakti.

kenan diyarına göçtü kavim;
parçalanmış putlar üzerine kuruldu mezbahalar

İlk çığlığımda,
Ölüm başlamıştı bile!
Bulutlar sancılanır ağlarken,
Şimşeklerini doğurdu.
Korlarından kolyeler tokalar yaptım
Genç ölümlerin,

Dağlar ardında kalmışım
Yüreğim buruk
Sıcak bir gülümseyişti özlemim
Arasam bulurmuyum,bilemiyorum..

Neredeydi o sıcacık merhaba,

öldüğünde;
bir hikayesi yoktur senin için ölümün.
kalanlara bıraktığı hiçtir.
hiç;
biçimlenir,
ve bir anlam düşer

ihtiyar anılara takılı kaldı bir ihtiyarın aklı
elinde devrek işi bastonu;

bir katarın istimine karıştı
istasyon ahırında süvari atları sabırsız
cephede top sesleri

Akşam oluyor;
istinye korusundan
devasa yeşil gözlerinle
baktın bana.
Koy'da çaybahçesindeyim
gözgöze geldik.

Aşık oldun üç kere;
Bir on beşinde,
Bir yirmi beşinde,
Bir otuz beşinde.
Unuttum söylemeyi,
Bir de ellisinde...

herkes kendi güneşine dönmüş,
herkes kendi tanrısına kul.
herkes birbirine muhtaç
herkes birbirine düşman.

yüzünü çevirme öyle
yoksun olurum
bir tabloya dalamam
notalara dokunamam

gözünü kaçırma öyle

artık gitme vakti
soluğan küheylan bitti
ne şeytan mutlu
ne melekler üzgün
hayatın bir bölümüydü yaşanan
ne zafer