Mehmet Özsan Şiirleri - Şair Mehmet Özsan

Son meyvesi düştü kirazın
solgundu yaprakları
Dönencede bir mevsim daha yürüdü.
Katipler dosyalarını kaldırdılar
bellek kayıtsızlığına güvensiz
özenle dizdiler

rakamlardan onikiyi sevmem
bir bir
birde iki
yanyana oniki
nacar saatimi attım
at nalı gibi onikisi yüzünden

Dost günleri;
Baharın gülleri,
Çilemin panzehiri,
Varoluşumun görkemi,
Aklımın en özgür anları...

Yoksulluk iyice işledi içime,
Göz kapaklarım ağır,
Göremiyorum görkemini zenginliğin.
Göğüs kafesimde bir serçe ürkek;
Yaşamak der,
Can sıkıntısı yanı başında.

Sonunda delirdim işte,
Yürüyorum Taksim'de
Anadan üryan.
Ellerimde tencere kapakları,
Çan,
Çan,

ben seni seçtim;
akşam güneşi hüznünü, sevdim.
söz söylemeyen dilinde
kelimelerin anlamını bildim.
gizeminin pusunda
aydınlığı gördüm.

Pencerenin önünde adam;
Dişarıda kış,
Ayaz var,çıldırmış cinsinden
Havada pus,
Güneş yok,
Sokak bomboş.

analar emzirirken sevdayı
memeleri çatlaktı.
gözyaşları düşerken
pembe yüz gülerdi.
acı ve sevinçin dansı
biri için ilkti.

sanrılarım vardı
daralmıştı nefesim,
doğuşunda uykudaydım ayın;
mahmurluğum vardı
hiçliğimdi seslenen.

Var mısın gönül?
Vuruşalım senle teke tek.
Kuşluk vakti, beyaz bir gecede...
Silahları da sen seç,
İster, İskender'in kılıçını,
İstersen, yüreğimi...