Mehmet Koç Şiirleri - Şair Mehmet Koç

bahar yüzlü bebeğim diyemedim
seni seviyorum diyemedim
bulutları indirip tac etmek isterken
saçlarına
ben suskun kaldım yanında
diyemedim

Dokun bana gecenin ayazı gibi
Tenimde titresin deli sevdam
Yüzünde güneş yanığı çocuğun
avucunda kuş cıvıltısı olayım.

Dokun sesime derin sessizlik gibi

Ağır bir yalnızlık kokusu tüter karanlık odamda
Sorgusuz korku kapanı düşler düşer uykularıma
Ay yüzünle sen belirirsin karanlığımın ortasında
Yeşil bir ışık olur sararsın, güçsüz düşmüş bedenimi
Uhrevi bir mutluluk dolar yüreğime ve sen fışkırırsın

Bilemezsin,
ne kadar yorgunum.
Göz izlerim duvarlarda
ayrılık hüznünü
yazarken akan
yaşlarım anlatsın sana.

Kırmızı papatyalar içinde bir kadın, gözleri kocaman ve ufacık yüreğime sığmaya çalışıyor. Şiirler okuyorum ona, o sonatlarla cevap veriyor. Kelimelerin bulanıklığında, pamuk şekerinden yapılma dudakları değiyor parmaklarıma. Bir ten yangını başlıyor, kavlıyor her yanı tenimin damla damla. Sonsuz bir iç çekiş, adının baş harfi.

Sokul koynuma cenneti içen kadın
bilmediğim sarhoşluğum
kaç kez kesildi kollarım
bilinmez kere yattım intihar düşlerine

Bir kadın vardı
Gecenin suskunluğunu bürünmüş;
Yaralı sevdalardan geçmiş,
Şarabın yakıcılığı kadar yakan,
Bir kadın vardı,
Yalnızlığını zincire vurmuş.

özlüyor yüreğim seni
tenim tenini sımsıcak nefesini
yaşamak zor sensiz inan
katran karası geceleri
ver ellerini ellerimin arasına
nefesin nefesim olsun

Aşkımın rengi mavi
Hüznümün rengi turuncu.

Gülmeleri öğret bana
bir çocuk olayım kollarında
tatlı bir sevişme sonrası

Yastığımın altında biriken yalnızlıklarım var
Sen ile son bulacak niceleri
Yüreğimin atışı değişecek nefesinle
Seni yazarken kendimi anlatacağım
Dilmden yaradanla bir çıkacak adın
Gecikmiş baharların tomurcuğu olup

Anladım ki
hiç kimse
iyi niyetimi
hakedecek
kadar
insan