Mehmet Koç Şiirleri - Şair Mehmet Koç

Yastığımın altında biriken yalnızlıklarım var
Sen ile son bulacak niceleri
Yüreğimin atışı değişecek nefesinle
Seni yazarken kendimi anlatacağım
Dilmden yaradanla bir çıkacak adın
Gecikmiş baharların tomurcuğu olup

Kim düşürdü aklına
bir öpücüğe bir kent sığar
yalnız çocuklar ağlamaz
ah bakır saçlı kadın
gülüşünün tanrıdan haberi yok mu?

Kırmızı papatyalar içinde bir kadın, gözleri kocaman ve ufacık yüreğime sığmaya çalışıyor. Şiirler okuyorum ona, o sonatlarla cevap veriyor. Kelimelerin bulanıklığında, pamuk şekerinden yapılma dudakları değiyor parmaklarıma. Bir ten yangını başlıyor, kavlıyor her yanı tenimin damla damla. Sonsuz bir iç çekiş, adının baş harfi.

Sokul koynuma cenneti içen kadın
bilmediğim sarhoşluğum
kaç kez kesildi kollarım
bilinmez kere yattım intihar düşlerine

Bir kadın vardı
Gecenin suskunluğunu bürünmüş;
Yaralı sevdalardan geçmiş,
Şarabın yakıcılığı kadar yakan,
Bir kadın vardı,
Yalnızlığını zincire vurmuş.

Şerefine içiyorum be kadın
Yokluğunun ateşi yakarken yüreğimi
Bak güneş bile küstü bana
Baharımda dallarımı ayaz vurdu
Gözlerinin ışığına hasretken
Vefasızlığının soğuğunda dondum.

Dokun bana gecenin ayazı gibi
Tenimde titresin deli sevdam
Yüzünde güneş yanığı çocuğun
avucunda kuş cıvıltısı olayım.

Dokun sesime derin sessizlik gibi

Ay düştü gözlerinin denizine
Şavkı vurmakta masumiyetine
Nihavent bir musiki olur figanlar
Dağınık rakı sarhoşluğu gölgesinde

Ucuz aşk simsarları dolaşır sokaklarda

Şimdi sen kalemle nikah kıyıyorsun ya
kağıtları çarşaf gibi kana buluyorsun
sözcükler talan ediliyor hunharca loşluklarda
bir tanrı yaratıyorsun, bir kahraman
ne nükleer santraller, ne dengesiz dünya
çalakalem karalıyorsun, kan revan cümleler

Şimdilerde aklımda olan tek şey O'nu unutmak.
Aklımdayken onu unutmak, unutmaya çalışmak nasıl zor bir şey! Kendini yiyen yılan gibi, unutmak için hatırlarken, hatırladığım şeyi unutmaya çabalıyorum; kendi içimde sonsuz bir girdabın tam göbeğine düşmüş gibiyim.
Kaçıncı ölümün eşiğindeyim bilmiyorum. Her gece derim cımbızlarla yolunuyor, her sabah yeniden çıkıyor, işkenceye hazırlık gibi. Gözlerim yanıyor, içim gibi. Bir insan içine kaç volkan sığdırabilir ki?

Gitme zamanı geldiğinde, durmak en büyük hatadır. Ve bu büyük hata daha can alıcı hataların analığını yapar. Ömür boyu kendini lanetleyeceğin hataları bir bir yaparsın. Aslında bu, kendi kendini bıçaklamak gibidir. Bıçağı vücuduna saplamak için sonsuz bir arzu duyarsın. Açtığın her yaranın acısı, içindeki diğer yaranın acısını bastırır; akan kan, iç yaralarının cerahatidir adeta.

yine intiharıma yatıyorum karanlığın koynunda
piç sevişmelerden arta kalan tortular tenimde
kaç fahişenin tecavüzüne uğradı düşlerim
hala köhne evlerde şımarık çocuktur yüreğim
algısı başka albenisi başka yaşamaktır aşk
ya da Ağır Şafakların Koruyucusu yüreğim