Mehmet Koç Şiirleri - Şair Mehmet Koç

Biraz önce, bir mum yaktım yalnızlığıma,

adın anmadım, karanlığa yazmadım.

Aklıma bile düşmedin, biliyor musun?

Sensizliği yazıyorum gene,
kırılmış bir kalemle,
yırtık defter sayfalarına.
şarkılar küsmüş,
anlatmıyorlar gözlerini.
baharlar kırgın,

Kim düşürdü aklına
bir öpücüğe bir kent sığar
yalnız çocuklar ağlamaz
ah bakır saçlı kadın
gülüşünün tanrıdan haberi yok mu?

gözlerim gene seni arıyor
nereye baksam sen varsın
benliğimi sıyıramıyorum
kendimi alamıyorum hatıratından

öksüz yüreğim şimdi sonbaharlarda

Ay düştü gözlerinin denizine
Şavkı vurmakta masumiyetine
Nihavent bir musiki olur figanlar
Dağınık rakı sarhoşluğu gölgesinde

Ucuz aşk simsarları dolaşır sokaklarda

Ben bugün güneşim
olduğun diyarlara doğup
seni ışığımla saracağım
mutlulukları taşıyacağım
en aydınlık günlerine
denizinde yansıyacağım

Şimdi sen kalemle nikah kıyıyorsun ya
kağıtları çarşaf gibi kana buluyorsun
sözcükler talan ediliyor hunharca loşluklarda
bir tanrı yaratıyorsun, bir kahraman
ne nükleer santraller, ne dengesiz dünya
çalakalem karalıyorsun, kan revan cümleler

yarım kalmış sevdaların
körkütük sarhoşuyum.
Attığım her adımda tükeniş
her gözde hicran
Baharlar neşesini yitirmiş
tınılar zevksiz kalmış

Şimdilerde aklımda olan tek şey O'nu unutmak.
Aklımdayken onu unutmak, unutmaya çalışmak nasıl zor bir şey! Kendini yiyen yılan gibi, unutmak için hatırlarken, hatırladığım şeyi unutmaya çabalıyorum; kendi içimde sonsuz bir girdabın tam göbeğine düşmüş gibiyim.
Kaçıncı ölümün eşiğindeyim bilmiyorum. Her gece derim cımbızlarla yolunuyor, her sabah yeniden çıkıyor, işkenceye hazırlık gibi. Gözlerim yanıyor, içim gibi. Bir insan içine kaç volkan sığdırabilir ki?

Gitme zamanı geldiğinde, durmak en büyük hatadır. Ve bu büyük hata daha can alıcı hataların analığını yapar. Ömür boyu kendini lanetleyeceğin hataları bir bir yaparsın. Aslında bu, kendi kendini bıçaklamak gibidir. Bıçağı vücuduna saplamak için sonsuz bir arzu duyarsın. Açtığın her yaranın acısı, içindeki diğer yaranın acısını bastırır; akan kan, iç yaralarının cerahatidir adeta.

Loş bir sokakta yalnız yürüyorum
kalbim avuçlarımda
duygularım hacizde.
insanlığımı kaybetmişim, hükümsüzdür
acıları hissediyorum ruhumda
açlıkları hissediyorum