Mehmet Koç Şiirleri - Şair Mehmet Koç

yine intiharıma yatıyorum karanlığın koynunda
piç sevişmelerden arta kalan tortular tenimde
kaç fahişenin tecavüzüne uğradı düşlerim
hala köhne evlerde şımarık çocuktur yüreğim
algısı başka albenisi başka yaşamaktır aşk
ya da Ağır Şafakların Koruyucusu yüreğim

Bazen savaşırken seversin
Köylünü seversin arkadaşını
Emekçini seversin kardeşini
Kadınını seversin sevgilini
Kıskanırlar saldırırlar vururlar
Anlamazlar ince sevmelerden

yeni ısmarlandı bu sevda öyküsü
bir tutam hasret, bir tutam hüzün
biraz günbatımı, biraz grup vakti.
güller son noktası olsun dendi hikayenin
yeni kahramanlar çizildi,
olaylar örgülendi, mekan tasarlandı

yılların sömürüsü var
belimizde beynimizde zihnimizde
gelen binmiş giden binmiş
taş yollarda bırakmışız mutluluğu
overlokçu kadınlar ortacı çocuklar
marangozhanede nasırlı eller

Kadınım;
Sarkık zamanların sarhoşluğunda
Sigaramın ateşinde yaktım hayallerimi
Sensizlik kızgın demir gibi
Dağlarken aciz bedenimi
Ben rüzgarlara meydan okurdum.

susuyorsun ya susuşların
şiirimin nadide süsü oluyor
bir daha vuruyor can evimden

bütün savaşlar bitiyor
sen içimden giderken

ankaraya kar yağardı
akşam alacası ayazında
temiz pardesülü abiler vardı
temiz yüzlü, elleri ceplerinde
bir alacadan çıkar diğerinde kaybolurlardı
yolu kuğuluya düşerdi

suskunluğunun ardındaki yüzündür
sonu belirsiz savaşta can vermem
toprak dolarken can evime
adın gibi sinmektir doğaya
ya da bir kadırganın seren direğine asılmak

Kent'ine bıraktım bana ait olan ne varsa.
Hiç yaşanmamış bir yaşam,
Koklanmamış güller.
Kendine bıraktım bende olan sen'i
Hoyrat gülüşlerinde erittin
Dilimdeki sevda kelimelerimi.

Şerefine içiyorum be kadın
Yokluğunun ateşi yakarken yüreğimi
Bak güneş bile küstü bana
Baharımda dallarımı ayaz vurdu
Gözlerinin ışığına hasretken
Vefasızlığının soğuğunda dondum.