Sahile karşı endişeli endamımla,
Bir şiir çiziyorum nefesimin doruklarına.
Şimdi bir şiirde resmediyorum yüzünü,
Bir şiir dökülüyor dudaklarımdan.
Söylesene sevgilim, kaç yara, kaç durak, kaç şehir yetecek susuzluğuna?
Kaç kurşun atılacak, kaç kadın yasaklanacak kalbimin sokaklarına?
Artık katlanamıyorum ne gecesine ne gündüzüne bu şehrin.
Senden saklanamıyorum, ne kaçabiliyorum ne düze dönüyor tersim.
Maalesef aklanamıyorum, suçluluğum…suçluluğum kesin.
Hükümlü tüm nefeslerim, bahar yanıyor, ben ölüyorum da sen neredesin?
Dönmez oldu gönül çarkım, kaçıp duruyor hep hevesim.
Kaç kırık düş sığar, boş bir mermi kovanına?
Kaç dua yaklaştırır ruhu, secde istemeyen tanrılarına?
Kaç zaman, kaç sigara, kaç ölü çocuk?
Daha kaç intihar gerekiyor? Şehrin köhne sokaklarına... Ölüm boş tabancasını dolduracak yeni ruhlar arıyor, kentin yasadışı yollarında.
Sigaralar sönmek için yeni bir sigaranın dudaklarını kolluyor, hayalimin karasında.
Ben ise güneydoğunun kabristan kokan sokaklarında,
En tepedeki de benim, dış kapıdaki de.
Kahkaha da bana ait bu gözlerimdeki nem de.
Kanlı bıçak sırtı ile düşman da benim bana, kardeşte.
Boynuma vurulmuş kılıçta benim, boynumda uyumuş yarende.
Siz… Siz kimsiniz ki benim için her dem de?
Öylece yürüyüp gidecekken eşraflarınızdan, üstünüze basmamı istemeniz neden?
Gecenin intikam sahibi trabzandaki esir kuş!
Pasına bakma sürdür yağmurunu öyle zerduş
Kanadına kilit mi vurdular ne bu soğuk böyle ?
Uçurtmama kıydılar benim, ellerimi al öyle uçuş.
Gözlerim boğuk boğuk,bebekleri kayıp koğuş.
Tanrım, çetrefilli bir kuldan, pek naçizane bir mektubun var, secdede söyleyememiş, hıçkırmış ağlamaktan.
Bana bir ruh daha lazım. Dokunmam lazım omuzlarına, hemen yanımda hissederken onu, okunmam lazım omuzlarımdan.
Bu gece uğra bana da, konuşmam lazım sana.
Bana bir dost daha lazım. Yaşamam lazım onunla, böyle ruh gibi değil masamda, oturmam lazım onunla, ölsem de olur, taşınmam lazım omuzlarda.
Her dua nasibine, her nasip vaktine esirdir.
Adını duyduğumda “etme” dediğini hatırladığım tasavvufçunun
inanç dolu mısrâsı, zihnimde hep boş sandalyeler, hep tek kişilik
masalar uyandırsa da, gönlüm kalabalık dost sofralarını anımsar
durur.
Yine o kalabalık sofralardan birinde biri 2 sene daha yaşamam
Kazıdığım karanlığı kazanmaya çalışıyorum.
Biliyorum karanlık benim olsa da geri gelmeyecek tırnaklarım.
Biliyorum, ben karanlığın kendisi olsam da iyileşmeyecek
yaralarım.
Tanıdığım bütün karanlıklarda aklıma sen geliyorsun.
Gözlerini kapat... Tanıdığımız tüm karanlıkları hatırla.
Tanrı tüm uyanıkları cezalandırmak için bir ateş yaktı ve ben o gün bir ateşin başında uyuyakaldım.
Bu sonuncusu dedim!
Sonuncu kere aldanıyorum hayata ve bir daha uyanmamak üzere kapatıyorum gözlerimi.
Gözümü açtığım yerde adımı maymun koyuyorlar,
Bir de semer sırtımda, hababam sırtıma vuruyorlar.
Kralların devrildiğini gördüm.
Uykum var dedim. Ertesi gün uyanmayacak kadar fazla uykum var.
Yan sokaktaki küçük kızın duyduğu çığlıkla donup kalması kadar derin bir uyku,
Kör kedinin kaçıp toprağın altına saklanacağı kadar…
Uykum var dedim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!