Sol bileğimde yağmurun, sağ bileğimde başarısızlığın iz düşümünü taşıyorum.
Hiç şaşırmadım, kılını bile kıpırdatmadan büyütmüşsün beni.
Hiç alışmadım ama, sanki bir çocukluk rüyasıymış gibi unuttum ellerini.
İki sene sonrasının hesabını bile yapmayan bir herifim ben,
Hiç şaşırma tamam mı? 10 sene sonrasına mektup yazarken yakaladım kendimi.
Çok karanlık bir yer var göğsümde.
Gömülmemiş mayınlar ve görülmemiş kadınlar.
Şu mayın işi çok canımı sıkıyor.
‘Sıkı can çıkmaz derler’
O daha çok canımı sıkıyor.
Mayın en azından patladıkça aydınlatıyor ruhumu.
Devletin gümüşü kadar varmış, mahpusun.
Bir muhafaza taburesinden de insafsızmış, yokluğun.
Bir fırtına vurdu benliğimi, duygularımın duvarından bir mahşer geçti az evvel.
Öyle ki hayatımı böldü ikiye, bir hançer gibi, ihanet hançeri sırtımda sızlıyorken.
Senden öncesi ve sonrası var oldu, bir yana kainatı döktüler, diğer yanda ben.
Kainatım, ışığım, kadim dostum... Bu, sana ilk direnişim değil.
Bir devrimci gibi diktatör sokaklarında,
Bu sana ilk yenilişim değil.
Kalbimden kanım gibi, nüfus ederken seni,
Bu bileklerimi ilk kesişim değil.
Kainata yakarış adlı yazgılarımda,
Hasretim bıçağımı bileğime takışımdır,
Kainata yakarış yağmura bakışımdır.
Şimdi bir maktül, katiliyle aynı masada, aynı çayı yudumluyor.
Aynı kadını özlüyor ve aynı sigaradan otlanıyor.
Şimdi hasret, sevgiyle aynı bavuldan ses veriyor,
Bu şiir doğum yaşına şimdi bastı,
Ben ise hala kırdığın yerde dalgın savaşçı.
Gözüm hep boş bir sandalyeye ilişip, orada takılı kalıyor sevgilim.
Hala kuracak bir kaç hayalin olması gerçeği beni buradan alıp 70 yaşında şiirlerin dinlendiği çay bahçesine götürüyor.
Ben o çay bahçesinin en genç, ama en şarapçı müdavimi olurum.
Yokluğun bana sanki 70 yıldır boş sandalyeler seyrettiriyor.
Benim kalbim artık bazı şeyleri kaldıramayacak kadar yaşlı.
Üşengeç, yorgun, bezgin…
Hatıraları taşımak için omzumu seçmişim iyi ki.
Geçmişi de omzuma yüklemiş hayat, iyi ki.
Keşke sen de yalnızca bir hatıra olsaydın diyorum bazen, anlıyor
musun?
Şimdi sen bu kavgaların dışındasın ya sevgilim, omzun başka bir
kavga olsa bile,
Ben artık kafamı bu kavgaların dışına uzatmak istiyorum.
Akıp giden hayatı bir yerinden durdurup, omuzlarındaki kavgada
dinlenmek istiyorum.
Burnum düşse alırım korkma, yağmur düşse yağmam anla.
Papatyalar artık benden yana değil, ben sakinim.
Senin o papatyalarla çekilmiş bir resmin bile yok,
Ben incir ağacının gölgesindeyim, sakinim.
Savaş bitmiş, ölen ölmüş, kalan ölenden daha çok ölmüş.
Kazananlar kazandıklarından birer kupa kan almış,
Ölenlerin kanları işe yaramazmış,
Sabah kemiklerimde bir kanser ağrısıyla yakıyorum sigaramı,
Yanımda yoksun, güneş güç yetirememiş kahverengi perdeme.
Uykusuz kalsam da, gözlerim dört açık sarıyorum ilk yaramı,
Çünkü bir yerlerde var oluşunun huzuru, doluyor gönlüme.
Sonra yemekler var tabi, karşılıklı olmadığım seninle,
Bir bardak çay tepsimde, hayalin gözlerimde,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!