Mahmudiye Düzkaya Şiirleri - Şair Mahmud ...

Kırdım ruhumun ayaz duvarlarını


Bu gece kırıyorum tüm buz kalıplarımı
Ve bu gece Afroditim gül yatağının
Sıyırdım ruhumdan zemheri yalnızlığımı

Islak ıslak geziniyorsun gözlerimde
Genzimi yakıyor içime çektiğim o son kokun
Bir serçe ürkekliği ile çarpıyor kalbim
Bak! çalıyor son nağmesi aşkın
Dinle.....

masum çocukların ahı cihanı toz duman eder
o dumanda boğulup kalırsınız

çocuklar cennetten armağandır bizlere
onlara burada cehennemi yaşatanların sonu cehennemdir

İçimde kıpır kıpır oynaşan ne?
Sevgi tutuşmuş gönül köşesinde.
Ilık bir meltem eser,
Fısıldar baharı,
Savrulan saçlarımın tellerine...

Ruhuma binlerce çizik attı gözlerin
Ve ben! Sıyırdım
Beni saran gizemi.
Haydi, bak hazırımsın beni görmeye,
Kalbimin ritminde coşacaksın gizemimle…

Kurt kocayınca mahallenin maskotu olur
Tefede koyarlar ensesine de vururlar
Peki
Yıllardır kan emen kurtlar
Neden şimdi sırıtır
Dişleri döküldüğü için olmasın

Özgürlüğüm Kanımla Yıkandı,
Cesaretim Bayrağım,
Ölümüm Düğün,
Toprağa Damla Damla,
Kök Saldı Özgürlüğüm.

Savaşın iblisleri kan renginde
Gözleri mermer
Ruhları
Ruhları yoktur
Yokluğun tabutunda
Kan ren_ gin_ de_ ler

Bak!
Sıyırdım ruhumun tüm maskelerini,
Geçmişe kilitledim,
İndirdim bak ruhumdan,
Bizi esir alan tüm maskeleri
Yüzümde çocuksu tebessümle,

sevdamın küllerinden hayat doğar
demekki ben ölmemişim
bende hayat var

işte ruhum en güzel ispatı
tenim ölsede bir gün