Mahmudiye Düzkaya Şiirleri - Şair Mahmud ...

Işıkları kapatın lütfen
Yüreğim zaten yangın yeri
Ve binlerce ateş böceği

Aşk dedikleri bu olsa gerek
Gönül pervanesinde

hüriyetim parmağının ucunda sallanan ben gibi
sahi ben hangi kimlikte kayboldum
yok olmak isterken geçmişin kirli teknesinden
teknenin içinde yoğruldum mayasız gün gibi

salla beni sal ölümlerin ucunda

Yudum yudum içine çekersin ya sevgiyi
Ve sevgi varsa yılların yorgunluğunu
Hiç hissetmez bedeniniz
Yüzünüzde leylayı kıskandıracak bir tebessüm
Ve yamalı yılların örtüsü örtse de üstünüzü
Yüzünüzde maske değil gerçeğin ta kendisi

Ne gönül kâğıdı biter,
Ne de gönül mürekkebi,
Şairler yazar gönüle şiirlerini.
Kimi hüzün kokar,
Kimi aşk,
Aşk kuşatır..

Gün Yine Biter, Ama Sensiz Gecelerim Biteviye
Sensizliğim Hazan, Ben Savrulan Kırık Dallar Gibiyim
İşte! Yine Başladı Sensiz Gece Ben Hüzün Sarhoşu
Sensizliğin İle Başladı Ah! Yalnızlıklar Korkusu

Bak Gün Doğmuyor, Demir Attı Yalnızlığa Gecelerim

Ve Yalnızlığının Gölgesi.
Yansıyacak Yalnızlığının Duvarlarında,
İpler Şimdi Başkasının Ellerinde,
Sen Kuklasın Zamanın Kahpe Çarkında,
Zaten Sen Hep Ordasın Zaman Tutsak,
Yalnızlığının Köhne Odasında.

heyyyyt zaman dağların elek yüreğinden ele beni
uzansın ellerim zamanın yüreğine
okşasın kelebek kanadı gibi düşlerimi
ve zifiri karanlık bakışlarını çek yüreğimden
neden mi ıssızlığımın gülüyüm ben
yedi renk açarım yedi tepeli sensizliğimde

ben umudun tiryakiyim
içime çekerim dolu dolu
hayat verir yaşama arzusu
ve hürüm! olabildiğince

geçmişime sünger çektim

CEMRE YAĞMURLARI

Gönül Bardağına Sığdırdım Düşlerimi,
Düşler Bile Benden Akıllı,
Kaçtılar…
Düşler Benden Firari.

Eğildim büküldüm kırıldım kızım,
Kırdın gönül dalını.
Gözüm den akıttım kanlı yaşımı,
Yüreğimi hazan deşti.

Ne sözümü dinler oldun, nede öğüdü,