Kürşat Hardal Şiirleri - Şair Kürşat Hardal

Vay be kalbimin noksan sesi,
Hangi çığlıkla çağıracağım seni ?
Son bir teklifim var sevgilim.
Ben, seni seveyim,
Sen ise hiç kimseyi.

Bekledim,
En kesif karanlıkta.
Düşündüm,
Nasıl başlatmalı,
Sulh içinde savaşı.
Dengeyi kurmak için,

Sen esrarengiz bir kızıl ok.
İçimden sapmayan hedefe.
Sen ansızın aşk, her zaman öfke.
İçimden yolcu göklere.
Sen paylaşılmaz bir ekmek.
İçimden tüm açlığa.

Betondan toprak,
Köklerin zift çekiyor.
Çevren insan seli :
Dalını kıran,
Getirmiyor geri.

Kuytu, ücra bir köşe,
Hiç selam sabah yok; dosta eşe.
Eli geç, bir dal arasan;
Onu da vermemiş bu aciz kula yaradan.
Etraf sis, duman
Gönül görmedikten sonra,

İnsan bazen,
Yalnızlığın içinde kaybolur.
Yalnızlıkta nasıl kaybolur?
Yalnızlık hiçlik değil mi ?
Bir parça karanlık,
Koskocaman da bir boşluk.

Yanmayı bilir misin?
Sözde değil,
Özde yanmak.
Kabuk bağlayan,
Tenine inat.

Yalnız değilsin,
Kalabalıkta da yapamazsın.

Yok değilsin,
Varlıkta da yapamazsın.

Yarından sonra,
Kurtuluş günü.
Yarının sınırında,
Umudun gülüşü.

Her gün yeni hengame,
Yaşanıyor hızlıca.
Yetişemiyorum,
Beni bugün bekleme.

Bir yanım bahar,